kokon prawd

[marta zoja]

zimny pot spływa
po zmiennych nastrojach
w oderwaniu od rzeczywistości
grzęznę w śmieciach kłamstwa

nie łopoce już serce z uciechy
galopuje w niepamięć śmierci
uczucia tak łatwo zamienić
w nierzeczywistość lgnięć

jeżeli jeszcze coś czujesz
wykasuj wszystkie zdjęcia
całą architekturę poruszeń
wyrytą na twarzach niestety

gdy po ciężkiej próbie
z podróży zatrzaśniesz wspomnienia
jednym słowem bez znaczenia
uśmiechnę się na do widzenia

przez łzy jak zwykle utratą

[Alek Osiński]

w oderwaniu od rzeczywistości
grzęznę w śmieciach kłamstwa

hmmm, nie ma tu jakiejś sprzeczności logicznej? czy poza rzeczywistością
może w ogóle istnieć kłamstwo?

"architektura poruszeń" i uśmiechnięcie się słowem
to imo mocne momenty tego wiersza

Pozdrawiam

[JuPit]

Ciarki mnie przechodzą jak czytam ten wiersz. Jestem pełen najgorszych przeczuc.

[Maryla Stelmach]

żelazny wiersz. daje po uszach.

[marta zoja]

Dziękuję za czytanie i za wszystkie uwagi do słów zapisanych mną Marylo, Alu

Wybacz wszystko dobrze u mnie Jupit przepraszam za takie przeczucia MZ

[anastazja]

jeżeli jeszcze coś czujesz
wykasuj wszystkie zdjęcia
całą architekturę poruszeń
wyrytą na twarzach niestety

Fajna metafora, a wiersz smutny, (masz podobnie jak ja, może się mylę) dobrze Cię czytać i lubię.

Serdeczności

[coobus]

I ja się staję wśród tych, co zatrzymali się przy tym wierszu, Sama myśl ciekawa, czyta się ładnie. Troszkę zazgrzytały rymy ostatniej zwrotki (ja bym się ich pozbył), ale to detal. Liczy się Twoja wizja, jako twórcy.
Ode mnie

[marta zoja]

Małe dziękuje, za wielkie słowa Anastazjo, Coobus