szczęśliwy powrót z piekła

[lczerwosz]

więc zmieniłem tytuł.
Patko, Katrino, EwoMagdo, Sede, Anastazjo, Marylo - dziękuję.

[zadowolony]

Bardzo dobry wiersz. Prosty formalnie, zrozumiały, bez zbytecznej ckliwości, bardzo trafnie ubrany w formę dialogu. Czytałem z rosnącym z każdym wersem zainteresowaniem. Pozdrawiam

[Gloinnen]

Jest mi bardzo trudno ocenić ten wiersz, bo jest "inny", co nie znaczy - gorszy ani lepszy, tylko po prostu wymaga od odbiorcy wyjścia poza pewne standardy czytelnicze.

Sama forma dialogu nie jest zła i absolutnie mi nie przeszkadza, nie jest to w żadnym wypadku "grzech".

Na samym początku Autor stosuje zabieg typu "zmyłka".

- Boże, nareszcie wróciłeś

Wołaczowi "Boże" można przypisać w tym wersie dwie funkcje:
- apostrofa - w ten sposób zakładamy, że to "Bóg" jest jednym z interlokutorów;
- wezwanie Boga - jako element emfazy, wzmacniający jedynie sens (emocjonalny) wypowiadanych słów.

I właśnie w zależności od tego, co wybierze czytelnik, wynika dalsza interpretacja.

Sam zabieg stylistyczny na pewno ciekawy.

Zakładając, że wiersz jest zapisem dialogu z Bogiem, to pomyślałam sobie, że na pierwszy plan należałoby wysunąć rozczarowanie Boga światem. Nie dajesz żadnej wskazówki odnośnie czasu i miejsca, więc trzeba potraktować owo rozczarowanie uniwersalnie.
Nie wiem, czy "piekło" należy rozumieć antropocentrycznie, czyli przez pryzmat człowieka. Wówczas piekłem byliby ludzie, ludzkość i wyniki ich działań na świecie - jako całokształt.
No chyba, że - i to wydaje mi się godne pociągnięcia dalej - Bóg "zwiedza" to prawdziwe piekło. Szeol. W jakim celu? To dopiero zagadka. Może to rezultat jakiegoś nowego zakładu z Szatanem? "Pokażę Ci piekło". "Czy Bóg może pojawić się w piekle?" "Jakie mogą być tego konsekwencje?"

Zakładając jednak, że to rozmowa między ludźmi - to nie wiem, w jakim kierunku bym poszła. Pewnie w kierunku np. wojny, skąd zawsze wraca się "bez duszy" (trauma). Niemożliwe jest dalsze normalne życie (syndrom powracających z frontu). Dotknięcie najciemniejszych tajemnic (śmierć, ból, okrucieństwo) nie pozwala spokojnie, harmonijnie istnieć wśród niewtajemniczonych, stąd pointa o braku chleba. Ten "chleb" - symbol powszedniości, codzienności, ciepła, pokoju, miłości, dzielonego wspólnie dobra - jest czymś niedostępnym. To już inny świat.

Przypomniał mi się zresztą Tolkien i losy Froda po powrocie do Shire. Frodo również poznał Zło w najczystszej postaci, Jego potęgę, wpływ na istoty żyjące (pierścień rozbudzający najgorsze instynkty i żądze). Przeszedł przez trudne, mroczne katharsis - i nie był w stanie żyć już zwykłym, beztroskim życiem hobbitów. Podobnie i tutaj. Analogia narzuca mi się sama przez się.

Tak więc postrzegam utwór ponadczasowo. Ubeckie sale tortur to tylko jedna z możliwych realizacji.

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

Czytałem z rosnącym z każdym wersem zainteresowaniem

Jestem z tego więcej niż zadowolony. Dzięki.

Na samym początku Autor stosuje zabieg typu "zmyłka".

To nie zmyłka. Nie zwracałem sie do Boga, myślałem o emfatycznym wyrażeniu radości, zaspokojenia tęsknoty, czekania przez osobę witającą.

i nie był w stanie żyć już zwykłym, beztroskim życiem

tak właśnie

Ubeckie sale tortur to tylko jedna z możliwych realizacji

Oczywiście.
Glo. Dzięki za interpretację daleko rozszerzającą moje skromne wyobrażenia.

[Ewa Włodek]

człowiek trafił do katowni, złamano go, albo zwątpił totalnie we wszystko i nie widzi już szansy na tak zwane normalne życie, bo z takimi przeżyciami - nic już ni będzie normalne. A otoczenie - i tak nie uwierzy, bo nie ma punktu odniesienia. Pomysł z formą dialogowa - dla mnie super!

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[zdzichu]

Cóż rzec, drogi panie Leszku?
Ja jestem prozaikiem i nie bardzo wyznaję się na słowie wiązanym czymś więcej, niż znakami interpunkcyjnymi. Powiem tylko, że gdybym miał napisać taki wiersz, chyba nie stawiałbym myślników, żeby nie narzucać czytelnikom formy dialogu. Z twoją wersyfikacją i tak jest to widoczne.
Wers o zupie przypomina mi kwestię z filmu "Dzień świra".
- Zjedz chociaż zupę. Pomidorowa jest, z obiadu została...
Wybacz, że niewiele mogę ci pomóc, ale naprawdę nie mam pojęcia, czy jest to dobry wiersz, czy zły. Na pewno jest z gatunku zwracających na siebie uwagę. Może po czwartej wisience rozgryzę go lepiej.
Trzymaj się.

[Alek Osiński]

no, nie wiem, dla mnie to chyba jednak zbyt enigmatyczne, rodzaj szyfru
którym próbuje się przemycić zupełnie inną informację, raczej materiał
dla deszyfrantów, niż dla tych co chcą chłonąć całą skórą...

Pozdrawiam

[lizkkaa]

myślę że bez duszy peel raczej by nie przetrwał
a zupa jest świetna na początek jej ciepło powoli pozwala wrócić do rzeczywistości i okruszek chleba się znajdzie

pozdrawiam

[lczerwosz]

A otoczenie - i tak nie uwierzy, bo nie ma punktu odniesienia

No właśnie.

żeby nie narzucać czytelnikom formy dialogu. Z twoją wersyfikacją i tak jest to widoczne.

Istotnie jest, a jednak chciałem uwypuklić, pomyślę, jakby bez. Wkleiłem taką wersję poniżej oryginalnej

dla mnie to chyba jednak zbyt enigmatyczne, rodzaj szyfru

Istotnie, bałem się dziennikarskiego truizmu albo piosenki.

bez duszy peel raczej by nie przetrwał

Jakże, z powodzeniem, nawet może i lepiej by się miał. A małoż to na tele-świeczniku dyndających bezduszników. To trzeba się mieć we krwi albo czym prędzej się tego nauczyć. By na tym świecie przetrwać.

Dziękuję za odwiedziny.