I tak umrę

[JuPit]

Nie pytam czasu losowi danemu
by garb nosić za winy nadziei.
Rozkoszą upajać się winem
z niedojrzałych winogron.
By serce zagłuszyć łomotem
głowy o mur wspomnień,
nie płaczu

Jednym słowem przywrócić
co w poczuciu trwogi stracone.
spojrzeć za siebie w zgliszcza
Sodomy nie bacząc na los,
zamienić w słup soli.

Nie bywam już na krańcach świata
choć w myślach wciąż żywe.
Za oknem drzewa porosły
jak dzieci co z domu poszły.
Choć zostaną gdy nas już nie będzie,
gajem oczekiwań.

Spokój mi został w tym czekaniu
by spełnić co niespełnione.
Jedną ręką zabierać drugą
dawać wciąż za mało i mało,
a gdzie ja w tym jestem?

Proszę, jest napisane,
że nie jest mi obce co ludzkie.
A jednak nie wszystko rozumiem,
i z tym pewnie tak umrę.

[semiramida]

Skróć o połowę zachowując esencję :))) s.

[marta zoja]

Dla mnie wiersz w pełni przemawiający. Bardzo smutny i porażający, tęskną nadzieją. Dużo pokory i ciepłych uczuć Z

[JuPit]

Dziękuję za uwagi