zagajniki

[Tomek i Agatka]

przedzierasz się niepostrzeżenie
a ja wychylam najdyskretniej
wymykając poza parkan
za którym cały las się pnączy

gęsty splot na odległość niedojrzeń
bo przecież nie możemy się widzieć

w podcieniu rdzewiejących ostrężyn
garście rozsypanych jagód

tak trudno się oprzeć

zanim roztargniona wczepię się w grzebienie
nadłamana gałąź spłoszy nieśmiałą myśl

wciąż jednak nie pora na papilarność

zaściśnięty w dłoniach klucz
zdławi ciszę chrzęstniejącą piaskiem

ziarnienie przymruży powiekę
w głąb - świdrujące ostrze
wszytego fastrygą światła

byle tylko docisnąć
przeczesać rzęsą

spod ciepła miąższu drżącą wydobyć
perłę

[semiramida]

Pięknie, plastycznie. Z przyjemnością :))) s.

[Tomek i Agatka]

Semiramido, pięknie Dziękuję*

Pozdrawiam serdecznie : )

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Strofy są nierówne. Poskładałbym je trochę. Spokojnie dałoby się zrobić 5 strof po 4 wersy . Mniej więcej .

Za to podoba mi się prostota utworu . To taki lekki, przyjemny wierszyk z humorkiem .

[anastazja]

zanim roztargniona wczepię się w grzebienie
nadłamana gałąź spłoszy nieśmiałą myśl

Bardzo ujmujący wiersz, bliski moich myśli. Podobają mi się zwroty, których używasz. Dobre masz pióro.
Pozdrawiam

[Tomek i Agatka]

Dziękuję pięknie za zajrzenie pod moje wersy. Wiersz próbowałam oczywiście wbić w inną formę zapisu, i było ich kilka, jestem cholernym wzrokowcem i na pierwszy rzut oka, cokolwiek jest rozproszone jak tu teraz u mnie - układam w pedancką linijkę, i sama ze sobą walczę po wielokroć, bo wariuję nieraz, kiedy nie umiem ogarnąć całości wzrokiem i jeszcze się to ciągnie i raz krócej, raz dłużej. I to jest mój ból właśnie, bo ja sobie to zawsze układam na sto sposobów, a i tak czytanie mi ten zapis koryguje, narzuca jakby swoje reguły, i jednak rządzi na tyle, że pozostawiam wtedy zapis w takiej formie, jak ja to czytam - z rozbiciem na przerwy oddechowe, na przerwy wynikające z przeskoku w inna frazę, ale też zwyczajnie czytanie na głos ten tekst układa jakoś tak naturalnie. Cokolwiek spróbuję zmienić, wtedy nie umiem tego przeczytać, tak jak to powinno płynąć, dlatego pozwalam tym rozsypanym linijkom, niech sobie już takie niepozbierane są, bo chcę dzięki temu, czytelnikowi pokazać jak ja to czytam, zdając sobie sprawę, że ten zapis tak naprawdę może być różny, i może każdy będzie miał z czytających własny pomysł na to, jak go ułożyć. Tymczasem wiem, że to wersja, w jakiej ja go lubię czytać i w jakiej się osobiście wyżywam na głos ale ona jest jedna. Nie mam nic innego na swoje usprawiedliwienie, takie to moje przeżywanie tego, co sama odkrywam po napisaniu już. Niech więc sobie ta struktura żyje i oddycha, tak jak gada do mnie

Nie wiem czy z 'humorkiem', ale na pewno z ogromną tęsknotą, taką która sama się wyrywa i każe jak oszalałej biec przed siebie, przedzierać się przez największy gąszcz, przy czym ten świat na zewnątrz to jedno, najgorzej pokonać te wewnętrzne chaszcze, zasieki i gonitwę własnych sprzecznych myśli, wczepiamy się w nie, tracąc instynkt, który naturalnie każe nam pędzić za porywem serca. Czekamy cierpliwie tuż pod samą bramą na lepszy moment, zwracając uwagę na każdy szelest. Spłoszenie, konsternacja, zagubienie, wyczekiwanie, aż po łzy... dla mnie to niełatwy wiersz.

Anastazjo, Tomaszu - Dziękuję Wam całym serduchem : )

Z ciepłymi pozdrowieniami***

agnieszka

[kamyczek]

Znam z innego źródła. Pozwól, Tomku i Agatko, że jeszcze raz powtórzę, że to piękny, głęboki wiersz.

cały las się pnączy

- przedzieram się niepostrzeżenie przez zagajniki pełne płożących się ostrężyn... kuszą, a kiedy wyciągam rękę, by zerwać owoc, dotkliwie ranią ostrymi kolcami... Pod warstwą zielonego poszycia zobaczyłam drugie dno wiersza: niepewność

wciąż jednak nie pora na papilarność

ale i nadzieję

byle tylko docisnąć
przeczesać rzęsą

spod ciepła miąższu drżącą wydobyć
perłę

Cudowne, choć smutne strofy, głęboko zapadające w pamięć.
Pozdrawiam serdecznie, Agnieszko.

[Tomek i Agatka]

Kamysiu.

Całym serduchem Dziękuję Ci za tę obecność i tu i tam : )

Nie zdążam Ci odpowiedzieć, tyle się dzieje,
ale powolutku zbieram siły i obiecuję poprawę;)

Ogromne smocze buziaki dla Ciebie i moc gorących uścisków : * : *

[Sede Vacante]

A ja czytam, czytam i nie wiem o czym wiersz. Jak dla mnie za dużo przekombinowania, niestety.
Oj, proszę się nie unosić, to kwestia gustu - ale niektóre wyrażenia powodują u mnie wytrzeszcz oczu

Zostawiam ślad, by zauważyć, ze jest to poezja bardzo trudna, przeznaczona dla wąskiego grona osób rozumiejącego metafory.
Ale nie mogę nie powiedzieć - moim zdaniem to już trochę zapasy ze słowem, albo takie siłowe podejście - aby jak najbardziej skomplikowanie i intrygująco. Tylko znaczenie zanika.

Generalnie cała konstrukcja jest dla mnie zbyt misternie utkana. Przykładowe dwa smaczki:

wciąż jednak nie pora na papilarność

ziarnienie przymruży powiekę

Poza tym, wers za wersem wszystko jest tak zawikłane... nie mówię, że pod tym nie kryje się sens. Że to wszystko jest tylko pozorem poezji. Nie.

Ale czy o to chodzi, by trafić do kilku osób, a odepchnąć masy? Bo ilu ludzi zrozumie takie zawikłania?
Ktoś kiedyś mówił, że poezję piszemy dla czytelników, nie tylko dla siebie. A oni lubią, gdy rozumieją.

Po prostu, jak dla mnie, maksymalne przekombinowanie - nie trafiające do większego grona, poza kilkoma znawcami( z całym szacunkiem - i bez ironii - dla nich).

Bez urazy.

[Dorota Karin]

Bardzo ładne metafory, pierwsza strofa nieco zagmatwana -napisałabym ,,las się plącze" - zamiast ,,las się pnączy" - ale to drobna sugestia. Jest nastrój,tajemniczość,liryka i puenta ...drżącą perłę - ładnie - ....a może duszę. ?
Pozdrawiam serdecznie.