List do Boba napisany w pewien wrześniowy poranek

[Mirek]

Przyjacielu.

Przemierzasz asfalty kamiennych miast,
porośniętych szkłem, aluminium i światłami samochodów,
uwięziony w tłumie cudzych zdarzeń.

Roześmiane oczy, wczorajszych dzieci kwiatów,
sumują doznania komfortowych kurortów
z codziennością, zapisane kodem kreskowym
kart płatniczych. Spłukane deszczem, popite czarna kawą,
uwięzione w klatce zaparowanych szyb
podmiejskich pociągów, suną
ruchem jednostajnym.

Dźwięk tamburyna poniósł wiatr, przedjesienny
i porzucił przy wydeptanej drodze.

Ps.
Liście jeszcze zielone,
ale ziąb już maluje głębię nocnego nieba.
Łąkowe ścieżki utonęły,
w siwym porannym morzu.

[Sede Vacante]

Przemierzasz asfalty kamiennych miast,
porośniętych szkłem, aluminium i światłami

- mam wrażenie natłoku. Niby wszystko się zgadza, ale uprościłbym to. Coś w rodzaju "Przemierzam miasta porośnięte..." i dalej - myślę, że byłoby lepiej, lekkostrawniej.
O Jezuuu... widzę, że dalej nie odpuszczasz również
Zakręciło mi się w głowie od tego wyścigu metafor. Da się przebrnąć, choć osobiście nie do końca zrozumiałem, dość ciężko mi się czyta. Brakuje mi lekkości, zdecydowanie. Ale może nie ma być lekko, może nie umiem podejść do wiersza, to możliwe. W końcu każdy ma swój "kod".
Jak dla mnie zbyt zagmatwane, pisane "siłowo", bez lekkości, nużące delikatnie i "mylące" natężeniem niedosłowności.

[Mirek]

dzięki za poświęconą chwilkę