Ojcu

[Janusz Pyziński]

dojrzały myśli i czereśnie
stół przygarbił się do potrzeb krzesła
dom pozostał w miejscu młodych kobiet
wypełnionych słońcem wczorajszego lata
nie dzieje się nic nawet powietrze
godzi się na obecność w czasie
umownie nazywanym przeszłym

jeszcze prognozy
nie wieszczą nic ostatecznego
jak nigdy dotąd czas staje dęba
kilkoma cyframi na krzyż
snopieją wspomnienia w kaligraficzny układ
usynawia się każda litera z tobą
spiętrzając podział ról

nigdy nie urosną do rangi trzeciego pokolenia wstecz
twoje sześćdziesiąt dziewięć i moje trzydzieści pięć
odległość między linoleum a łóżkiem
wyżej niż latają muchy nie dające wyboru
od tej pory uczę się bez ciebie oddychać

od tej pory już nic nie będzie proste
zawsze mówiłeś że trzeba budować od nowa
więc zaczynam układać kwiaty w wazonie
jak kiedyś cegła po cegle
Ty

[anastazja]

więc zaczynam układać kwiaty w wazonie
jak kiedyś cegła po cegle
Ty

a gdybyś Janusz zakończył tak: ... jak kiedyś Ty cegła po cegle


Piękne przesłanie, tęsknota za ojcem. Myślę, że czyta i jest z Ciebie dumny.

Pozdrawiam.

[Janusz Pyziński]

Czesiu,mam taką nadzieję - dziękuję za zajrzenie i sugestię
pozdrawiam

[ono]

Januszu, cała przyjemność po mojej stroni, dlatego, że mogłem ten wiersz przeczytać. Zawsze byłem zwolennikiem "długiej" poezji, bo poezja to słowa, słowa, słowa... ostatnio co prawda zaczynam coraz bardziej cenić poezję "esencjonalną" , ale nie każdy jest mistrzem oddawania minimalną ilością słow całego zasobu emocji, wrażeń, obrazów jak np. robi to Karin - nieraz czytam wiersze "anorektyczne"(krótkie) , ale poza nieporadnością niektórych twórców, skrywane jest brakosłowie i to się wyczuwa na odległość.
Ty, poza swietną żonglerką śpiewasz wersami i dzięki Ci za to.


kamil