wenus znikąd

[pietrek]

wenus znikąd


szeptem łaszą się wody
do stóp

miękko śpiewają wody
między palcami

chłodno srebrzą się wody
smakując sól

a ciebie wiatr
już osuszył

inne wzywają oceany

[Sede Vacante]

Bez ostatniego wersu byłoby lepiej, bardziej "w napięciu". Ale i tak ciekawie, choć ten ostatni wers za dużo dopowiada.
Intrygujące.

[Nilmo]

Ostatnio czytałem jakieś "buddyjskie mądrości" i tam było, o tym, że powinniśmy być jak kamienie w wodzie, która je opływa, jak nas powinny opływać wszelkie przeciwności, gdy nie stawiamy im oporu, gdy nie zmagamy się z nimi itp. I to mi przyszło do głowy kiedy przeczytałem Twój wiersz. Płynie z niego spokój i pogodzenie. Nie ma narzekań że woda za zimna, czy nurt za bystry. Są stopy w wodzie. Woda jest życiem i tu to czuć. Osuszenie staje się jakby stanem przejścia w inną świadomość, w bezmiar innych wód, które ładnie metaforyzują oceany.
Miło jest przeczytać z rana taki wiersz.