Sześć wcielen Alfreda N.

[Marcin Sztelak]

W pierwszym uderz w stół, a rzeczywistość się odezwie.
Paralelna – chociaż to taka trudna nazwa.
I słownikowe konotacje.

Drugie nie ma znaczenia, szczególnie w kontekście
plam na słońcu.

Trzecie banalne, szkoda słowa.

W czwartym:
Strach przed królową śniegu drogi Kaju
jest zupełnie irracjonalny.
Przecież nie ma wiecznej miłości.
Chociaż wiele tygodni bez światła, z prawie pustym
żołądkiem też może uchodzić za motyle w brzuchu.

Piąte to cholernie długi moment tuż przed śmiercią.
W którym należy zmieścić całe życie i garść wytycznych
dla potomków. Jeszcze zgrabne epitafium,
łatwe do wyrycia, krótkie, lecz pojemne.

Wreszcie w szóstym tylko jedna prośba, na szczęście
z testamentowym zapisem:
Królestwo za laskę
dynamitu.

[Gloinnen]

Jak zwykle, ciekawie u Ciebie.
Wiersz posiada mnóstwo tropów, mnie zainteresował fragment:

Strach przed królową śniegu drogi Kaju
jest zupełnie irracjonalny.
Przecież nie ma wiecznej miłości.

Baśń posiada wiele interpretacji. Dla mnie to przede wszystkim historia inicjacyjna.
Na ile to się pokrywa z Twoim nawiązaniem - to nie wiem. Ale te kolejne wcielenia też mogą być właśnie kolejnymi etapami inicjacji.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sokratex]

Sześć wcieleń, po dosłowne. Bo ileż razy można nie dać rady unieść człowieczeństwa?
Toteż nie spodziewam się mówić jeszcze kiedyś jednym z około siedmiu tysięcy znanych języków
Bardzo ciekawy wiersz.

Pozdrawiam.