paradoks

[lczerwosz]

idziemy szybko może szybciej
niż mogę nadążyć
wszystko przewidzieć
twoimi myślami

blask nie daje nadziei
gdy między polami obsianymi
nowym ziarnem codziennie
wschodzi zachodzi

każdego dnia patrzę
za siebie gdy pomyślę

o przyszłości

[ono]

tematyka wiersza jakby na moje zamówienie, jednak tzw "przeskoki" miedzywersowe nie w moim odbiorze, vide:

może szybciej niż nadążę
przewidzieć wszystko

gdy między polami obsianymi
ziarnem nowego dnia

ale ogólnie


pzdr

[lczerwosz]

Kamilu, dzięki, poprawiłem "przewidzieć wszystko", ale drugie chyba ok.

[Gloinnen]

wszystko przewidzieć
twoimi myślami

Tak jakby peel chciał całkowicie utożsamić się z adresat(ką?)(em?)
W sumie smutne, bo można odnieść wrażenie, że stracił całkowicie sens życia i wykrada go z relacji z inną osobą. Ale to ogromne ryzyko uzależnienia. No i jednak - według mnie - trzeba samemu budować sobie swój wewnętrzny świat, nikt za peela nie przeżyje ani minuty z jego życia.

"ziarno nowego dnia" ---> wiem, że nie lubisz się spierać o dopełniaczówki, ale ta akurat brzmi tandetnie. Nie dość, że dopełniaczówka, to na dodatek styl i obrazek jak z jakiejś pieśni kościelnej. (???!!!) Wymyśl coś ciekawszego, bo ten zaśpiew mi tutaj brzmi jak styropianem po szkle, a w ogóle to do Twojej poetyki - według mnie - nijak nie pasuje.

każdego dnia patrzę
za siebie gdy pomyślę o

przyszłości

Niby paradoks, ale to jest dość oczywiste. Przeszłość naznacza nas na zawsze, determinuje nasze wybory, wpływa przecież na nasz ogląd świata. Doświadczenia - minione - są jak wskazówki, tropy. Poza tym - im człowiek starszy - tym bardziej przywiązuje się do wspomnień i boi się zmian, jakichkolwiek, a może tylko tych radykalnych, nagłych, nieprzewidywalnych w skutkach. Może dlatego, że więcej wie, wiele razy się sparzył, poza tym - brakuje już siły na mierzenie zbyt wysoko.... Pomyślałam jeszcze o bilansach, rachunkach (sumienia i nie tylko)... Od czasu do czasu są tak bardzo potrzebne, w różnych życiowych punktach zwrotnych. Żeby było wiadomo - niby w zadaniu matematycznym - jakie są dane i szukane.

blask nie daje nadziei

Nadzieja nie jest czymś danym człowiekowi, czymś przychodzącym z zewnątrz lub od kogoś. Nadzieję się tworzy dla siebie samemu. Każdego dnia. Z tego, co jest.

Pozdrawiam,


Glo.

[lczerwosz]

No to widzę potrzebne solidne mycie.

stracił całkowicie sens życia i wykrada go z relacji z inną osobą. Ale to ogromne ryzyko uzależnienia

Z tym się całkowicie zgadzam, ale nie da się tego poprawić, przynajmniej w wierszu

"ziarno nowego dnia" .... brzmi tandetnie

Tak sobie pomyślałem, że można by wcale nie pisać "nowego dnia". Zaraz coś tu zmienię

Niby paradoks, ale to jest dość oczywiste

Niby niektórzy patrzą do przodu, na wiele kroków przewidują wszystko

Nadzieję się tworzy dla siebie samemu. Każdego dnia

Tak być powinno. Jeden: nadzieja. Dwa: wykonanie. Trzy: wnioski. Cztery: nadzieja. Algorytm doskonały. Obchodzi się bez blasku.
Dziękuję za wnikliwą ocenę.

Poniżej stara wersja tekstu:

idziemy szybko może szybciej
niż mogę nadążyć
wszystko przewidzieć
twoimi myślami

blask nie daje nadziei
gdy między polami obsianymi
ziarnem nowego dnia
codziennie wschodzi zachodzi

każdego dnia patrzę
za siebie gdy pomyślę o

przyszłości

[Hosanna]

nawet nie wiem na czym polega tajemnica tej opowieści ze wraz z Toba odczuwam mocno
ten lęk ze najlepsze gdy harmonia była swobodna już było
lecz czemu się bohater ogląda
czy chce się uczyć od przeszłości aby znów "nadążyć"
czy ona przyspieszyła zbyt szybko
czy w szybkości nie ma utraty (piękna książka Kundery Powolność)
może dobrze "mieć" kogoś, za kim warto biec nawet gdy zadyszka

a może bohater już nie chce zatrzymywać westchnieniami tych wschodów
a może świat zwyczajnie przyspieszył
a moze z wiekiem zmienia się percepcja czasu


cokolwiek by to nie było
czuję gorączkę wiersza, jego nostalgię, lekko zawieruszone uczucie i niedookreślony lęk przed nienadążaniem oraz połączenie (wciąż ważne) z kobietą

i chcę to przeżywać z bohaterem
świat pięknieje od tych okruchów z Czerwoszowej Galaktyki

[Sede Vacante]

każdego dnia patrzę
za siebie gdy pomyślę

o przyszłości

Pięknie ujęte. Oryginalnie.

idziemy szybko może szybciej
niż mogę nadążyć
wszystko przewidzieć
twoimi myślami

Generalnie, interesujący dla mnie wiersz, choć nie jest takim "powalających na kolana", ale to chyba dlatego, że dziś w ogóle trudno coś takiego napisać, bo masę poetów, masę wierszy, sposobów, stylów i każdy stara się (i dobrze) lepiej, na nowo, ciekawiej. Ten wiersz jest taki "łagodny" - przyjmuje się go ze zgodą, przytaknięciem, choć nie wstrząsa. Znaczy - takie we mnie powoduje emocje Pozytywne. Jest dla mnie w porządku, tak bym to określił.

Pierwszy zacytowany fragment piękny Wyróżnia się zdecydowanie.