licentia poetica

[Dorota Karin]

mam licencję na odłów szczęścia
kiedy tak siedzę nad wodą cichą i smutną
rozsiadają się wokół mnie pluszaki z dzieciństwa
niektóre już rozpaliły ogienek
żeby na zaostrzonym kijku opiekać tego wieloryba

mam licencję na ratownictwo głębinowe
nurkuję wśród nieudaczników
i za włosy wyciągam topielice ze starych ballad

nie mam licencji na posiadanie żadnych licencji
świętej pamięci pluszaki requiescat in pace
wielorybów nie krzywdzę
spycham je z plaży bo tak trzeba
porozumiewawczo puszczając do nich oko

[Patka]

Pozwolę sobie na mało rzeczowy komentarz - świetny wiersz. Przemyślany od początku do końca. Każde słowo ma tu znaczenie i jest na swoim miejscu. Czyta się bez zgrzytów. Zdecydowanie bardziej mi się podoba taka "grubsza" forma niż ta, w której wyrazów jest tyle, ile kot napłakał.

Pozdrawiam
Patka

[ono]

ogienek

tylko to mi nie pasuje - reszta na duży plus


kamil

[Dorota Karin]

pluszaki robią ogienek , ludzie ogień