BŁĘKITNA

[Dorota Karin]

nie umiejąc przemieniać wodoru w hel
zamienia człowieka w skałę

wymachuje Księżycem
bladym
jak niedożywiony wampir

o zmierzchu
posyła po cygańskich grajków
ale u Cyganów darmochy nie ma

patrzy na czulenie się zakochanych
czyście z wieży Eiffla pospadali

przed zaśnięciem
z lubością wdycha
aromat
naszych kłamstw

[Gloinnen]

Podoba mi się.
Myślę, że piszesz o Ziemi - błękitnej planecie. Uczyniłaś z niej przede wszystkim obserwatorkę naszych - nomen omen - ziemskich spraw. Przedstawiłaś ją oryginalnie, z lekkim przymrużeniem oka, nawet nieco cynicznie. Zahaczasz o sprawy ostateczne (to przemienianie człowieka w skałę - jakby opis kolejnych przemian materii), o artyzm (cygańscy grajkowie); ten Księżyc bardzo ładnie umieściłaś w niezłej metaforze...

Aha, jeżeli moja interpretacja nie jest całkowicie chybiona (co całkiem możliwe) - to cieszę się, że nie wdusiłaś w przekaz żadnego ekologicznego hasełka - to byłoby zbrodnią na wierszu...

Pozdrawiam,


Glo.

[Dorota Karin]

Strzał w 10

[ono]

o zmierzchu
posyła po cygańskich grajków
ale u Cyganów darmochy nie ma

ja w tym mijscu widziałbym nawiasy ?
za wiersz emitykonki

pzdr
kamil

[Dorota Karin]

Dzięki, przemyślę sugestię. Nigdy w moich wierszach nie stosowałam nawiasów - w prozie tak.

[coobus]

I ja jestem pod wrażeniem. Dobrze spojrzeć na Błękitną z góry, chyba każdemu się to marzy.
Ładny widok