moje

[Dorota Karin]

te niedokończone trzymają się za fartuszki
drżą im ze strachu spojrzenia
że je ktoś przyłapie na kradzieży kwaśnych jabłek

te napisane mienią się i zmieniają kształty
dniami i nocami na coś czekają

ten jeden najważniejszy
będę musiała przemilczeć albo złapać
ostatnią windę na szafot

te których nie będzie
pchają się na afisz
jakby były bańkami mydlanymi

[Hosanna]

dość często zdarza mi się że podoba mi się wiersz choć go nie rozumiem całkowicie

a nie należę do tych co lubią z zasady niejasności dwuznaczności i nie daj boże wprost nie wiedza bo okazałoby się za ubogo

i mimo tego

cały wiersz podoba mi się od początku do końca
wolałabym rozumieć ale nie liczę na pomocną rękę by urazić tajemniczego welonu zamysłu

[Gloinnen]

Moim zdaniem to jest wiersz o... wierszach.

drżą im ze strachu spojrzenia

Zastanowiłabym się nad szykiem wyrazów w tym wersie, aby zręczniej połączyć go z następnym"

"spojrzenia drżą im ze strachu" ---> ze strachu, że... itd.

te niedokończone trzymają się za fartuszki
drżą im ze strachu spojrzenia
że je ktoś przyłapie na kradzieży kwaśnych jabłek

Ładnie o wierszach w fazie pokwitania; dziewczynki jeszcze, ale - ze względu na te kwaśne jabłka - nie mogę opędzić się od skojarzeń z nimfetkami.

te napisane mienią się i zmieniają kształty
dniami i nocami na coś czekają

Bardzo trafne. Według mnie każdy wiersz czeka na przeczytanie, dopiero wtedy zaczyna istnieć. Zmiany kształtu, barw - to z jednej strony może oznaczać swoiste wabienie, kuszenie, wdzięczenie się, ale też tkwiący w każdym utworze poetyckim potencjał. Wiersz "dzieje się", ożywa - w głowie czytającego. Stąd ciągłe metamorfozy, bo każdy odbiera, odczuwa i rozumie inaczej. Kolejne lektury to kolejne przemiany i kolejne realizacje.

ten jeden najważniejszy
będę musiała przemilczeć albo złapać
ostatnią windę na szafot

Niby z humorem, ale pokazujesz ciężar gatunkowy tego najważniejszego w życiu wiersza. Na pewno będzie on dotykał spraw ostatecznych, trudnych (szafot ---> śmierć, cierpienie). Zdajesz sobie sprawę, że zabraknie głosu, tchu, środków wyrazu. Bo najważniejsze jest nie tylko niewidoczne dla oczu, ale i niedostępne dla słów.

"windę na szafot" ---> powinno być w kursywie, jako nawiązanie do konkretnego filmu.

te których nie będzie
pchają się na afisz
jakby były bańkami mydlanymi

Wiersze nienapisane tłoczą się w głowie, domagają zaistnienia. Choć zapewne, skoro Autor ich nie chce, niewiele zdają się warte, niż bańki mydlane. Pryskające pomysły, niewykorzystane obrazy... Dużo ich, ale zawsze trzeba dokonać wyboru, selekcji. Z bólem serca, bo wszystko wydaje się - pragnąć narodzin.

Pozdrawiam,


Glo.

[Dorota Karin]

Glo, jestem pewna podziwu i wzruszona, jak Ty mnie rozumiesz. Niebywałe...