Katedra w piekle. Makabreska

[Marcin Sztelak]

Z reguły grzeszę
nadmiarem słów, a tu cisza grobowa
pełznie od strony cmentarza;
zresztą pode mną też leżą, wymieszani z ziemią.

W dole już nie płonie ogień, ścisk jak w autobusie,
wciąż wysyłają zaproszenia
na facebooku.

Pośrodku niekorzystny biomet,
permanentny brak oświetlenia.
Wiersze pisane w ciemnościach,
palcem na mące, tej z której miał być chleb.

U góry krzew gorejący, jestem który jestem
Bluźnierstwo, mimo że obraz
i tak dalej.

W tym domu straszy – ustawicznym brakiem
internetu. Płaczę, pozbawiony listy znajomych.
Bez niej nie wiem czy jeszcze
mogę nazywać się pełnoprawnym
człowiekiem.

[Gloinnen]

Świetne!

Wspaniale wychodzi łączenie Ci motywów współczesnych (facebook, internet) z rzeczywistością biblijną, nawet mityczną.
W gruncie rzeczy chodzi tutaj o dwie fundamentalne rzeczy. Jedną jest osamotnienie, alienacja - wynikające z odcięcia od naturalnego środowiska życia, jakim na chwilę obecną staje się coraz częściej przestrzeń wirtualna. Drugą - fakt, iż dla współczesnego człowieka to Sieć jest bogiem. Ubóstwieniu ulegają wszystkie cechy, aspekty i elementy cyberrzeczywistości. Ludzie stworzyli kolejnego bałwana, którego czczą i ku któremu kierują wszystkie swoje uczucia, myśli, uczynki. A piekło? Piekło to miejsce-bez-boga. I miejsce, gdzie nagle człowiek właśnie zdaje sobie sprawę z tego, czym jest jego własna vanitas. Okazuje się, że w żaden sposób, oddając pokłon internetowym cielcom, nie rozwinął siebie, nie określił, niczego konstruktywnego nie zrobił w swoim życiu, nie istniał naprawdę, a przecież, jak mawiał wieszcz:

Kto nie dotknął ziemi ni razu,
Ten nigdy nie może być w niebie.
/A. Mickiewicz

I wszystko jasne. Symboliczne miejsce kary za grzechy staje się namacalne i dotkliwie prawdziwe. To przede wszystkim pokuta za zaprzedanie duszy... No właśnie. Bożkom. Cyfrowym bożkom.


Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

oj, dla dzisiejszego człowieka odcięcie od rzeczywistości wirtualnej może być piekłem na ziemi! To było tak, jakby im odebrać życie, albo część życia...Bardzo na czasie wiersz...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Henryk VIII]

Dziś trafiam na same smutne wiersze. O! To jest super:" Wiersze pisane w ciemnościach,
palcem na mące"...

[anastazja]

cisza grobowa
pełznie od strony cmentarza;
zresztą pode mną też leżą, wymieszani z ziemią.

Niesamowite jest to! takiego Cię lubię Marcinie.