bez...

[marta zoja]

sylabizuje P

twoje imię
pieszczę je w moich ustach
zagryzam ze słodyczą
smakuje bez reszty

tchnę w tobie gdy nicość
dopada mnie tęsknotą
oddech do oddechu
i uczę się żyć od nowa

zawłaszczam wszystkie ułamki
pragnień chwilą spijaną
z palców liniami

papilarnymi prowadząc

w bezkres

[lczerwosz]

sylabizuje P

e czy ę?

je w moich

ja bym bez tych zaimków, wiadomo:
"twoje imię
pieszczę w ustach".
Ale, czy przed, czy po zmianie, jakieś nieprzyzwoite mi się to wydaje. To nie jest pocałunek, bardziej jedzenie. Międlenie imienia w ustach się niestety kojarzy.

smakuje

smakujesz, czy ci to smakuje? "ę" czy "e"?

ułamki
pragnień

Ja bym dał cząstki.

chwilami spijanymi
z palców liniami

chwilami-spijanymi-liniami się zbiło.
Pozdrawiam
Leszek

[coobus]

Lubię Twoje wiersze, chętnie je czytam. Ten raczej nie zachwycił tak, jak wcześniejsze.
Ale przez sympatię dla autorki uśmiechnę się i do niego

[ayalen]

linie papilarne prowadza w nieskonczonosc :-)
Ech, trzeba byc kobieta zeby wiedziec o czym piszesz.
Faceci..

[anastazja]

zawłaszczam wszystkie ułamki
pragnień chwilą spijaną

to zawłaszczam zoju przepiękny zwrot

Troszkę Cię nie było?

[marta zoja]

Uśmiecham się za dokładność czytania i głęboką wnikliwość... Iczerwosz
Dziękuje za polubienie... Coobus
Tak zgadza się tylko kobiety... rysują linie papilarne w nieskończoność... ayalen
Zawłaszczam zawsze, gdy kocham... i wtedy mniej piszę... gdy jestem szczęśliwa... ale czytam z uwagą każdy Twój wiersz Anastazjo

[Gloinnen]

Popieram uwagę lczerwosza odnośnie zaimków.

Natomiast "spożywcze" konotacje w połączeniu z imieniem jakoś mi akurat nie przeszkadzają. Wręcz przeciwnie, rozumiem ten tok myślenia. W końcu miłość jest wiecznym głodem, który człowiek próbuje zaspokoić w różny sposób.

tchnę w tobie gdy nicość
dopada mnie tęsknotą

Z takich "kwiatków" bym jednak zdecydowanie zrezygnowała. Egzaltacja napompowana do granic przesady.

zawłaszczam wszystkie ułamki
pragnień chwilą spijaną
z palców liniami

papilarnymi prowadząc

w bezkres

Końcówka bardzo ładna, oddaje sedno nienasycenia, któremu ciągle mało - doznań, wrażeń. Albo jeszcze inaczej - miłość,otrzymując niewiele, zachłannie gromadzi jak cenne skarby najdrobniejsze okruchy, choćby tylko wspomnienia. Później buduje z nich nieskończoność, absolut. Pokazujesz to bardzo trafnie i przekonująco.

Pozdrawiam,


Glo.