Z dokładnością co do słowa

[Damian Sawa]

chmury przybierają kształty głodnych łabędzi - rzucasz chleb
rozpoczyna się walka, mokną pióra

intensywność to w tym wypadku serce
ponosi nas wiatr, nad wzgórzami zostawiamy
niewidzialne ślady i rozerwane sznurowadła
nie wiemy dokąd iść, byle gdzie wracać nie chcemy

[Alek Osiński]

Całkiem dobre, najbardziej sam początek i koniec,
w trakie serce się wyrywa i rwą przemoknięte sznurowadła
w sumie przy dobrej woli łabędzi można złagodzić połyk
tylko w wiadomym celu...

a i tak nie ma gdzie lecieć, albo gdzieś
za mocno poleciało;)

[anastazja]

ponosi nas wiatr, nad wzgórzami zostawiamy
niewidzialne ślady i rozerwane sznurowadła
nie wiemy dokąd iść, byle gdzie wracać nie chcemy

Bardzo ładne Damianie to wystarczyłoby na miniaturkę.

Pozdrawiam.

[em_]

Niezłe,
głodne łabędzie - super,
pozdrawiam

[Ewa Włodek]

nie wiemy dokąd iść, byle gdzie wracać nie chcemy

no, i to jest najtrudniejsze, co może nas spotkać! Bardzo to jest mądre, co rzekłeś, Damianie...

serdeczność posyłam...
Ewa

[coobus]

I ja przyklasnę , bo ten wiersz ma swoją duszę. Żyje. Zbieramy się przy nim, jak grono nowych znajomych.

[Damian Sawa]

Alku, chciałoby się powiedzieć, wszystko przepadło, ale zawsze jest szansa dopóki oddychamy! Dziękuje za zatrzymanie nad wierszem:)

Anastazjo - Wiem, dlatego niektórzy tak to mogą czytać, chociaż jako całość też ma sens:)

em - miło że jesteś! Dziękuje i pozdrawiam!

Ewo - fajnie że dostrzegasz w tym jakąś mądrość. Pozdrowienia

Coobus - "jak grono nowych znajomych" - podoba mi się! Piona!

[Henryk VIII]

Piszesz :" chmury przybierają kształty głodnych łabędzi - rzucasz chleb
rozpoczyna się walka, mokną pióra"
I jeszcze :" niewidzialne ślady i rozerwane sznurowadła"
Brawo!

[Dorota Karin]

dobra, ciekawa, liryczna miniaturka, podoba mi się