Co przyniesie dzień, co przyniesie noc

[Gloinnen]

...to zawsze jest i będzie tajemnicą. Jedna kropla za dużo, albo za mało
i czas przestaje płynąć, oplata szklanym włóknem usta,
aby wyszarpać oddech.

Przychodzi godzina, której każdy się boi, upiorna czerń
nie do rozproszenia, jakby diabeł ogonem
namieszał w gwiazdach. Test wyboru
już nie zawiera dobrych odpowiedzi:
a - bez sensu;
b - nic się nie zmieni;
c - przestańcie mnie oszukiwać.

Śnieżny las cierpliwie srebrzy się w ciszy, gotów na przyjęcie;
przeczuwa, że kiedyś się poddasz.

Kiedyś lubiłem machać rękami i rysować aniołka w zaspie, ale teraz,
obdarty z kory, powoli pochylam się ku zmierzchowi, jak sędziwy
jesion. Drewno pęka z trzaskiem. To całkiem przyjemny dźwięk
i nawet odwraca myśli od nieudanych projektów, okrutnej ascezy,
lodowych ziaren w oczach.

Jest jeszcze odpowiedź d. Podaj mi dłoń, potrzymam w swojej,
aż wróci regularny puls w przełamanych gałązkach. Dopóki mówisz
nie wiem, zima może poczekać.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

Odpowiedź d wymaga wsparcia ciepłej osoby z zewnątrz zamarzniętego lasu. Aby sama nie zamarzła. Ale, wespół, w zespół. Się udać musi.

[coobus]

Tak, jakbyś testowała, gdzie leży granica między wierszem a prozą poetycką. Ale ufam Ci, że jesteś tu ekspertem, i to są tylko moje dylematy, starego konserwatysty. Pozostawiam ocenę tym, co się na tym znają. Ja tylko zostawię różyczkę za uznanie kunsztu Twojego słowa, jakim operujesz. Jego siłę zawsze w pełni uznaję.

[em_]

Pięknie rozwinięta metaforystyka.
Trochę inaczej niż dotychczas u Ciebie i bardzo podoba mi się taka odmiana.
Uwielbiam ten wiersz.

[EwaMagda]

Jest jeszcze odpowiedź d. Podaj mi dłoń, potrzymam w swojej,
aż wróci regularny puls w przełamanych gałązkach. Dopóki mówisz
nie wiem, zima może poczekać.

Pięknie, Glo

[Henryk VIII]

Glo,
któryś raz czytam ten wiersz - przyciąga. Jest w nim kropelka oniryzmu, magii i jakaś bliżej nieokreślona groza.
2 -e drobne uwagi moje:
a) te trzy kropki w 1-szym wersie są raczej niepotrzebne - rozpraszają uwagę na wstępie, przynajmniej moją
b)
Śnieżny las cierpliwie srebrzy się w ciszy, gotów na przyjęcie;
przeczuwa,/ że kiedyś się poddasz./ ----- gdy zamkniesz wers na " przeczuwa" - będzie mroczniej .

zakończenie - no bomba: " Dopóki mówisz
nie wiem, zima może poczekać."

[Dorota Karin]

Najbardziej mi się d podoba.

[anastazja]

odpowiedź d. Podaj mi dłoń, potrzymam w swojej,
aż wróci regularny puls w przełamanych gałązkach. Dopóki mówisz
nie wiem, zima może poczekać.

wystarczy za całość, uwielbiam Cię czytać, choć nie zawsze rozumiem, dla mnie ważny każdy wers, który robi mi gęsią skórkę, ten robi

Pozdrawiam

[Bożena]

...to zawsze jest i będzie tajemnicą. Jedna kropla za dużo, albo za mało
i czas przestaje płynąć, oplata szklanym włóknem usta,
aby wyszarpać oddech.

- czasem kropla zmienia wszystko-jakie to prawdziwe

Przychodzi godzina, której każdy się boi

- brr- ale nie ma ucieczki- kiedyś przyjdzie i zostanie

Kiedyś lubiłem machać rękami i rysować aniołka w zaspie, ale teraz,
obdarty z kory, powoli pochylam się ku zmierzchowi, jak sędziwy
jesion. Drewno pęka z trzaskiem. To całkiem przyjemny dźwięk
i nawet odwraca myśli od nieudanych projektów, okrutnej ascezy,
lodowych ziaren w oczach.

- piękny tekst- - pozdrawiam

[Ewa Włodek]

Jest jeszcze odpowiedź d. Podaj mi dłoń, potrzymam w swojej,
aż wróci regularny puls w przełamanych gałązkach. Dopóki mówisz
nie wiem, zima może poczekać.

bardzo mi bliskie te słowa, Glo. Kiedyś napisałam coś podobnego w "duchu", pod względem sensu. Nie zawsze "opcja d" jest możliwa i nie zawsze - gdy już raz się "sprawdziła" - da się ja powtórzyć...
Bardzo w moim guście rzekłaś...

moc serdecznego...
Ewa