No name

[Gloinnen]

Początek polarnej nocy. Po nieobecnym
pozostanie srebrna nisza ekranu.
Im bardziej próbuję wypełnić słowami,
tym większa utrata ciepła.

Pozwól. Jeszcze na chwilę.


Ręce rozgarniają lodowe ziarna;
pod śniegiem, klęcząc,
szukam ślepych uliczek. Choćby miały
prowadzić donikąd, wszystko jest lepsze,
niż zatrzymanie na granicy.

Nie mam prawa wzywać kolejny raz.
Śnieżny orkan przywiewa moje wołanie
z powrotem. Głos zastygł w mlecznym szkle.

Znam na pamięć.
Ani kroku
dalej.

W ciele tysiącem ostrzy z obsydianu
zagnieżdża się zima.

____________________
Glo.

____________________
No name (II)
No name (III)
No name (IV)

[ayalen]

Srebrny ogrod Krolowej Sniegu :-)
Nieme wolanie zamkniete w szklanej tafli. Przepiekny obraz namalowalas, Glo. Jak zwykle niezwykle.

[Damian Sawa]

Glo - bardzo plastycznie, takie wiersze mają swój specyficzny urok.

Im bardziej próbuję wypełnić słowami,
tym większa utrata ciepła.

- to zostaje we mnie najbardziej! Reszta również zatrzymała!

Pozdrawiam:)

[EwaMagda]

Zatopiona w tafli lodu. Piękne, Glo.

Pozdrawiam ciepło

[lczerwosz]

Po nieobecnym
pozostanie srebrna nisza ekranu.

taką mam refleksję może oderwaną. Jak w zimie ludzie wydeptują ślady na śniegu. Robią się po nich zagłębienia w śniegu, odciski. Negatyw buta. Ludzie przechodzą dalej, do swoich spraw. I nie ma.
Ale jest paradoks. Na wiosnę, te zagłębienia wystają ponad powierzchnię, wolniej topnieją, niż niedotknięte obszary. Negatyw negatywu. Nisza niszy.
Tylko wtedy już nikt nie dba o stare ślady, przyjdzie wiosna. Może wtedy kroki kolejne, już pewniej. Nowe.

[anastazja]

Ręce rozgarniają lodowe ziarna;
pod śniegiem, klęcząc,
szukam ślepych uliczek

Jaki piękny obraz, moja wyobraźnia dopełnia reszty Glo.