tryptyk balwierski

[ks-hp]

1.

Zwykle nie mówił; w bezocznym spojrzeniu widziałem tylko
łamiące się deski i proszę - nie zacinaj tej rozmowy.
Próbowałem; świnie też próbują, lecz niebo nie spada. Ich

włos krótki i sztywny jak słowa. Niczym dialogi. Niczym
są. Po polach łysych, szczeciniastych wiatr dmie jedynie.
A noce równe pod skórą. Zaczerwienienia gwiazd pulsują

przez słabą chwilę, aż chłód nas ujarzmi znów o poranku.


2.

Profesjonalizm w każdym ostrzu. Od kreski do kreski, bądź
bogiem, co widzi mój ruch i kierunek. Okiem wszechwładnym.

Tylko gołębie wracają z drugiego końca świata; ulecę w ich
stadzie, mimo obrączek, zadziobią. Gatunki tęczowe skazane
na pomór. Odejdę do Pafos. Afrodyta nie żyje.


3.

Po latach dotyki są jak migcięcia - doskonale wygładzają
chropawość. Wzrok wygłodza zmysły. To jest tak: wchodzisz,
a drzwi rozwarte. Zamiast światła dzwonek; wiesz, że teraz
musisz opuścić ciało na (poś)ciele. Prześpij się, zemną

cię inne dłonie.

[Henryk VIII]

" Tylko gołębie wracają z drugiego końca świata; ulecę w ich
stadzie, mimo obrączek, zadziobią. " - JESTEM POD WRAŻANIEM. Puenta świetna. Pozdrawiam
Henryk VIII

[ono]

brak mi zwykłych słow na komentarz - dlatego niech za mnie przemówią emotikony :


pzdr
kamil

[Ewa Włodek]

balwierz - golarz, ale tez ten, kto kiedyś "upuszczał krwi" w celach leczniczych, rzecz jasna. A mnie się te ostrza balwierskie w Twoim wierszu kojarzą z przecięciem żył nie po to, by z krwią spłynęły "złe fluidy", lecz żeby spłynęło - życie. Może dlatego tak mi się "pomyślało", że masz tutaj odlatujące gołębie - a wszak ptak symblolizuje duszę ludzką, a odlatujący - tę, która uchodzi z ciała. I teraz jeszcze wrócę do tej krwi - to nie musi być śmierć, to może być "samobójstwo" jakiejś postawy, może - uczucia, może - myśli, a to, że gołębie-dusze zadziobią tę - inna od nich - która do nich dołączy - to zwyczajność. Nikt nie lubi - odmiennych...
Bardzo dla mnie Twój wiersz...

z uśmiechami...
Ewa

[Hosanna]

podoba mi się ten przerażający -

Profesjonalizm w każdym ostrzu. Od kreski do kreski, bądź
bogiem, co widzi mój ruch i kierunek.

i końcówka to totalny majstersztyk
szczególnie

Prześpij się, zemną

cię inne dłonie.

[coobus]

Też biję brawo
Już choćby tylko punkt 3 i ostatni wystarczyłby mi za całość, byłbym w stanie posiedzieć przy nim troszkę, jak przed kominkiem. Ma tę moc przyciągania.

[ks-hp]

Dziękuję pięknie, również za własne interpretacje, to niezmiernie ciekawe móc czytać, co Czytelnik miał na myśli, bowiem przecież najważniejsze jest to, jak nań zadziała utwór. Pozdrawiam serdecznie!