Mirko

[stary krab]

dwaj kamieniarze
wąskimi główkami młotków rozbijali siny granit
skalny bezkształt zamieniał się w brukową kostkę

starzec o hinduskiej sylwetce znieruchomiał
z uderzeniem dzwonu padł w pryzmę
i jego pożółkły zarost już tam pozostał

czoło młodego Cygana
pociło się w skwarze a obsychało w pyle
kiedy zaś martwą postać zabrano w cień –
młodzieniec usiadł jak przedtem
by nadal tłuc kamienie

tylko na moment wstrzymał młotek
w odpowiedzi na pozdrowienie

służyliśmy razem w Nowym Sączu – wyjaśnił ojciec –
szedł ze mną Karpatami we wrześniu
a jego dziadek był przed wojną królem
całego ich klanu

teraz Mirko został sam

[Dorota Karin]

Zgrabnie napisana, fascynująca opowieść. ....i kamieniarze tacy znajomi

[Henryk VIII]

Super! Drogi Krabie, dziś czytam już 2-gi Twój wiersz i jestem pod wrażeniem.
Piszesz: "starzec o hinduskiej sylwetce znieruchomiał
z uderzeniem dzwonu padł w pryzmę
i jego pożółkły zarost już tam pozostał" - bardzo wyrazisty obraz.

Pozdrawiam ! H

[stary krab]

Doroto, miło mi bardzo.

Henryku, jestem rad, że wiersz zainteresował. pisałem go na kanwie wspomnień wczesnych lat powojennych, kiedy wyjazd z ojcem do Limanowej był sam w sobie wydarzeniem dla chłopca. Chyba w prozie są jeszcze jakieś moje teksty, gdybyś zechciał poszukać.

Obojgu Wam życzę uwzniośleń przy wigilijnym stole oraz wszystkiego dobrego w następnym roku.

[coobus]

Dawny świat młodego jeszcze Kraba. Zapis ciekawy. Wspomnienia potrafią być dobrym materiałem do zamienienia ich na strofy. Wtedy strofy są żywe.
Za Twój wiersz, Krabie

[stary krab]

Dziękuję Coobus. Tradycyjne serdeczności przesyłam.