Jakieś sto wierszy temu

[Marcin Sztelak]

Poeci sikają w krzakach, to niesprawiedliwe z punktu widzenia
feminizmu, ale jest jak jest – nie ma wśród nich poetek.

Później rozmawiają, pierwszy: w tym roku napisałem tylko trzy
wiersze, żaden mi się nie spodobał.
Drugi: ja napisałem dwieście, wszystkie genialne.
I oczywiście niedocenione.

Trzeci: kiedy w końcu pójdziemy na piwo. Cholera.
Prawdziwy artysta.
Czwarty myśli: za dużo na raz do rzucania, palenie zabija,
niepalenie także. Najskuteczniej jednak zabija życie.
Na śmierć.

Pocieszające – w szerokim kontekście historycznym wszystko
to nie ma żadnego znaczenia.

W postscriptum dodam,
jako usprawiedliwienie, kiedy miałem piętnaście lat nie było internetu,
ba, nie było jeszcze poezji.

Ale zważywszy na upływ czasu może w końcu
napiszę wiersz i zamknę
usta.

[Gabriela]

to zabijanie "na śmierć" trochę reklamą na insekty zapachniało. wtórne.
reszta - względna, widać pomysł. pzdm