Po eksplozji

[Marta Półtorak]

resztki gwiazdy przypominają o przemożnym trwaniu
nim ujrzą nas teleskopy zostaniemy widmami
pod okiem słońca wmieszamy się w chmury
złote od piasków pustyni skrzące
lekkie abażury w strukturze
tam gdzie fizyka nie sięga nikną teorie
odpływają szalupy pojawia się znak
ten sam który uświęcił Most Mulwijski
a potem anioł z twarzą kamienną
o rysach renesansowego kunsztu
wzrokiem zaprowadzi nas ku światłu

[Henryk VIII]

Witaj,
plastyczny, ciekawy obraz. Piszesz : "złote od piasków pustyni skrzące
lekkie abażury w strukturze
tam gdzie fizyka nie sięga nikną teorie
odpływają szalupy pojawia się znak
ten sam który uświęcił Most Mulwijski
a potem anioł z twarzą kamienną
o rysach renesansowego kunsztu
wzrokiem zaprowadzi nas ku światłu" - super. Pozdrawiam. H.8

[Alek Osiński]

Mi się akurat podoba bardziej
pierwsza część wiersza - bardzo plastyczna,
druga trochę mniej

ten sam który uświęcił Most Mulwijski

rozumiem, że chodzi o krzyż i znaną bitwę wygraną przez Konstantyna,
jednak samo sformułowanie trochę niejasne - czy w zasadzie chodzi o uświęcenie mostu?

o rysach renesansowego kunsztu

"rysy kunsztu" też odrobinę imo mało precyzyjne...

ale to tam takie marudki...

[ono]

pojawia się znak
ten sam który uświęcił Most Mulwijski

bardzo się podoba i...ten symbol rodzenia się wiary - Most Mulwijski...byłem tam na tybrze i go widziałem - oczy cieszył

kamil

[Gloinnen]

W wielu mitach bogowie przenoszą ludzi na niebo, chcąc ich w jakiś szczególny sposób - albo ukarać, albo nagrodzić. Po śmierci, lub jeszcze za życia.
To przejaw wyjątkowej łaskawości albo wyjątkowego gniewu.
U Ciebie chyba nawiązanie do tej pierwszej koncepcji, ponieważ wymowa wiersza jest - ogólnie rzecz biorąc - podniośle pozytywna.
Naturalnie owa przemiana w gwiazdy jest tylko symbolem, na przykład nieśmiertelności. Albo sakralizacji życia.

o rysach renesansowego kunsztu

Powtórzę za Alkiem - niezbyt fortunna zbitka słów.
Lepiej uprościć, np. "o renesansowych rysach".

Pozdrawiam,


Glo.