zimowe adagio

[atoja]

tam gdzie wiatr ginie przed ołtarzem lasu
rozpostarły muślinowy welon
dwie siostry bliźniacze
melancholia z ciszą

na spierzchniętych wargach
pocałunek błagalny
szept wiersza jak katharsis
piękniejszy od modlitwy

oddechem drzew rzeźbiona świątynia
gałęzie lśniące kandelabry
w gronostajowych ramionach
oaza dla spragnionych ciepła

po lustrzanej tafli
w cekinowym płaszczu
romans snuje smyczkiem dźwięki
nieruchomieje serce rzeki

pod łachmanami poruszył się strach
pochuchał w puste dłonie
żebraczej litanii
przegonił skostniałe zwątpienie

życiodajny krwiobieg
wypłynął nikłą żyłką
czerpali z niego zmarznięci weselnicy
w konarach rozdzwoniły się toasty

zbudzony wiatr porwał ślubny welon
porozrzucał po ugorach strzępy przysięgi
i zastygł w bezkresie
nieskażoną frazą


2014

[ayalen]

Atojo...co wers to perelka, szepne tylko, bo az nie wypada naruszac piekna tego obrazu, wiec z uszanowaniem pochyle glowe.:-)

[atoja]

Atojo...co wers to perelka, szepne tylko, bo az nie wypada naruszac piekna tego obrazu, wiec z uszanowaniem pochyle glowe.:-)

cieszą Twoje wrażenia