Chipsy o smaku dziewicy orleańskiej

[Marcin Sztelak]

Tak się dzieje kiedy trzeba pisać,
a nie ma o czym, jak, gdzie.
Wystarczy cokolwiek – imperatyw.
W skali jeden do dziesięć.

Oficjalne kładzie się bruzdą na czole,
w poprzek życiorysu.
Po łacinie brzmi dumniej.

Karty mówią: jesteś głupi – nieodrodne dziecko
swoich rodziców. Gdzieś tam czerwienieją
zachody. I wschody, jeśli już o tym wspomnieć.

Budzę się, to powinno wystarczyć,
jestem zdolny do życia.
Otwierając słownik, sposobem chybił - trafił,
zawsze odnajduję hasło „maligna”.

I jak tu nie wierzyć w przeznaczenia.
Albo inne strachy na lachy.

Kant ma ubaw w siódmym niebie dla byłych
skurwysynów.
(Takie jest oficjalne stanowisko czynników,
trzymających za pysk całą resztę.)

[lczerwosz]

Otwierając słownik, sposobem chybił - trafił,
zawsze odnajduję hasło „maligna”.

I jak tu nie wierzyć w przeznaczenia.

To zapewne obsesja. Słowniki, jak i inne książki składające się z więcej niż jednej kartki mają tą właściwość, że się otwierają w specyficznych miejscach. Być może często używanych.
Ale wróżby z kart, jak mówisz, potwierdzają. Też już musi być oszustwo jakiegoś skurwysyna.
Myślę, że wiersz nie prowadzi do zgłębienia opisywanych bytów. A są trywialne. Kant był kanciarzem.



Tylko tytułu jeszcze nie rozpakowuję.