DEMOLKA

[Dorota Karin]

zastawiłam w lombardzie dwie struny
nikt mnie nie zaprasza na koncerty

posadziłam w ogródku sadzonki głodu
wiele się spodziewam po tej uprawie
tłustogębne
już się zainteresowały

żyję tak jak inne bibeloty
oddycham ( choć to wstydliwa choroba )
wpieprzam hot dogi

wszystkie siły przeznaczam
na zdemolowanie
własnego D N A

[Hosanna]

też przyspieszam nastawanie nieuchronnego
ale
chcę przestać

stanąć po stronie własnej ludzkości
życia
świata

wierzę ze mogę być trzeźwa i wolna od wszelkich nałogów, bezsilnych fantazji i murów
które kradną mi niepowtarzalne podarunki jawy

przespać je
mogę
lecz nie chcę
znajdę drogę

i to nie będzie karą
choć teraz zdaje się być
bo
wciąż wolę śnić
choćby zatrutym

snem


tak mi wierszowo wychodzi i kiczowo
ale
wystarczy treści
by dopomóc sobie
nawzajem
w tej samej drodze


mnie to pomaga :
http://www.youtube.com/watch?v=ugQxLG9O3Pc#t=1463

[Roklin]

Wszystko fajnie, rozumiem, o co chodziło Ci w tym wierszu, ale: jakie jest jego przesłanie?
Wydaje mi się, że ten tekst jest tylko i aż opisem sytuacji, trudno zabrać z niego coś dla siebie. Trudno mi też odnieść się w jakiś sposób do niego, bo mówi on tyle: tak jest. I nic więcej. Nie przekonał mnie.

[Dorota Karin]

Sens jest taki, żeby się nad sobą zastanowić