białe pióro

[coobus]

chłodna dłoń nad tobą
to nie to
co chciałabyś poczuć na twarzy

anioł o wyglądzie małej dziewczynki
i o przezroczystych oczach
wybarwionych chemią
zamieszkujący te same niegościnne rewiry życia
oddał ci własne pióro
położył na szpitalnym łóżku

wpięłaś je w nielotne myśli
wzniosły się teraz ufnie i bez lęku
ponad chwilę wszystkich chwil

gdzie błądziły myśli małego anioła
tego nie wiesz
bez tego pióra chyba gdzieś blisko
niewysoko

pogłaskał cię po włosach

delikatniejsza dłoń życia
przeszła po kładce rzęs
ku suchym brzegom

---

Znalazłem stary wpis na blogu, którym odpowiedziałem komuś, kto przez rok, z perspektywy szpitalnego łóżka, poznawał inne już białe przestrzenie, jeszcze niepoznane. Bez sił i bez wiary, pośród podobnych sobie skazańców. Pewnego dnia, z innej sali, przyszła do niej mała dziewczynka w białej szpitalnej koszuli, coś przyniosła, pogłaskała po twarzy. Przyniosła też uśmiech. A może i wiarę. Skróciłem i przerobiłem ten odszukany wpis, jest nawet dla mnie odkryciem, bo nie pamiętałem go. Pisała mi też, że pewnej nocy przyszła straszna burza, gdzie grom przechodził w kolejny grom, a błyskawica w błyskawicę. Zawsze potwornie bała się burz, tej nocy, która była jak katharsis, usiadła w otwartym szpitalnym oknie i patrzyła bez lęku, jak w piękny obraz. Jakby była już po tamtej stronie. Tej opowieści też poświęciłem wiersz, gdzieś tam zachowany na blogu.
Agnieszka żyje, miała więcej szczęścia, niż Gosia, która w tym samym czasie dzieliła jej los. I właśnie tym swoim blogowym przyjaźniom niniejszy wiersz dedykuję.
Tobie, Agnieszko...

[lczerwosz]

ponad chwilę wszystkich chwil

Wiesz, to brzmi przepięknie i wzniośle, ale bez patosu. I kojarzy się z królem wszystkich królów.
To pióro, którego aniołowie używają, chyba do unoszenia się, jak wynika z wiersza, jest jak różdżka. W miejscu, o którym piszesz, ale nie tylko tam, gdy ludzkie siły słabną, potrzebna jest jakaś dodatkowa moc, nawet taka a może zwłaszcza taka.

delikatniejsza dłoń życia
przeszła po kładce rzęs
ku suchym brzegom

To cytuję, ale już bez komentarza, bo i po co.

[marta zoja]

Z pochyloną głową, nad tym, co zapisałeś... szepczę modlitwy...

[anastazja]

delikatniejsza dłoń życia
przeszła po kładce rzęs
ku suchym brzegom

Mój Boże coobusku! - chyba pomilczę za przykładem Leszka.

[iTuiTam]

chłodna dłoń nad tobą
to nie to
co chciałabyś poczuć na twarzy
...

Wzruszający wiersz, który może samoistnieć albo połączyć się z Twoim komentarzem.

W momencie, gdy przestajemy się bać stajemy się gigantami. I nie musi się to odnosić wyłącznie do myśli i strachu przed śmiercią.

serdecznie
iTuiTam

[411]

Nie wiem, co napisac, by nie zabrzmialo... glupio i byle jak przy Twoim wierszu.
Pieknie uchwyciles te chwile chwil, walke, marzenia, nadzieje i sile.

To jest dobry, potrzebny wiersz.

Klaniam sie,
J.

[Hosanna]

początek mnie zaciekawił i nastawił przyjaźnie

potem przegadane

a końcówka - strzał w serce

[em_]

Trudno komentować takie wiersze. Powiem tylko, że jest bardzo szczery, a przy tym trochę magiczny.
Bardzo mi się podoba,
pozdrawiam

[coobus]

Hosanna - pewnie masz rację z tym przegadaniem, ale to sprawa osobistego odbioru. Ten wpis, o którym wspominałem, odchudziłem do 1/3, bardziej się nie dało, jeśli ma pozostać zapisem pewnej historii.

Dziękuję Wszystkim za pochylenie głów nad słowami wiersza. I za wyczucie chwili.

[Gajka]

Coobi
Smutny, ale piękny wiersz