Niejasne sytuacje

[ble]

Nadmiar
czarnej
żółci
sprowadza
melancholię.

Zdarza się to w miejscach, gdzie podziemne jeziora,
wypełnione po brzegi kreszem i szpilkami, marszczą rzeczy gładkie.

Lecz szczęście nie umiera tylko traci świadomość.
Zupełnie jak kobieta, która połknęła truciznę,
a jednak wciąż się porusza prowadzona pod ręce od ściany
do ściany. Za którymś okrążeniem odnajdzie kierunek, przesmyk
– wąskie przejście u podnóża góry.

Zostawi kapelusz i sukienkę w kropki pod wiszącą skałą
pik-myk. Już po wszystkim.

[marta zoja]

ble nieuchronnie idę Twoimi śladami... myślisz, że to tak szybko i lekko pik- myk i już po wszystkim... MZ

[anastazja]

Zdarza się to w miejscach, gdzie podziemne jeziora,
wypełnione po brzegi kreszem i szpilkami, marszczą rzeczy gładkie.

najbardziej wymowne.

[ble]

Oj, Marto, nie idż moimi śladami, a nie daj Boże tymi, które są w wierszu. Pik-myk to się tylko łatwo pisze.

Anastazjo - te podziemmne jeziora, ciemne żyły wodne niech się lepiej trzymają od nas z daleka.

Dziękuję i pozdrawiam ciepło obie Panie

[Ewa Włodek]

cóż, Olu, najpierw - nadmiar szpilek, później zalewa człeka czarna żółć, następnie sięga po coś doustnego, by pozbyć się i szpilek, i żółci, a jak się pomogą (na siłę) pozbyć tego czegoś - pozostaje sięgnąć po coś pewniejszego. Między "pok" a "myk"- tyle zmarszczonej wody i mnóstwo wiszących skał, gotowych w każdej chwili runąć...Poczytałam Cię z zamyśleniem...

serdeczność posyłam...
Ewa

[ble]

Dziękuję, Ewo. To takie trudne dla mnie skojarzenie, wielowarstwowe - wiadomo, film. Ale poza tym nasze życie - majówka pod czymś, co w każdej chwili może runąć. I myślałam też o pewnej kobiecie, którą znam, która cierpiała wielkie upokorzenie, a jednak żyła (i działała aktywnie!) trochę jak widmo, jak trup prowadzony od ściany do ściany - czym? Siłą woli? Jakimś mechanizmem obronnym, ktory każe nam żyć? Podświadomą nadzieją na łaskawie rzucony ochłap?

[ono]

Nadmiar
czarnej
żółci
sprowadza
melancholię.

Zdarza się to w miejscach, gdzie podziemne jeziora,
wypełnione po brzegi kreszem i szpilkami, marszczą rzeczy gładkie.

Lecz szczęście nie umiera tylko traci świadomość.
Zupełnie jak kobieta, która połknęła truciznę,
a jednak wciąż się porusza prowadzona pod ręce od ściany
do ściany. Za którymś okrążeniem odnajdzie kierunek, przesmyk
– wąskie przejście u podnóża góry.

Zostawi kapelusz i sukienkę w kropki pod wiszącą skałą
pik-myk. Już po wszystkim.

teraz już taki początek wiersza , zaczynam uważać za twoją manierę (taki swoisty znak rozpoznawczy ). wiersz bardzo, bardzo na plus...jednak jeżeli mogę doradzic, to czy nie zbędne jest w mimiejscu pogrubionym?

kamil rousseau

[Bożena]

wiersz zrobił wrażenie- bardzo na tak

Zdarza się to w miejscach, gdzie podziemne jeziora,
wypełnione po brzegi kreszem i szpilkami, marszczą rzeczy gładkie.

- ile tu treści pozdrawiam

[ble]

Kamil, Bożena, bardzo dziękuję za czytanie. Faktycznie, może być bez "lecz".