ona

[eka]

Nastko, taka ja jak i Ty
Dziękuję ponad naszymi horyzontami. (w doniczce)

Emceku Drogi, masz pewnie sporo racji, pisanie zaczęło się od miłości do wyjątkowego faceta.
Pewnie, choć ze mnie 100% hetero, w "onej" mogę czuć męski pierwiastek.
Baaardzo Ci dziękuję za podzielenie się swoim domysłem. Lubię niespodzianki.

[Gloinnen]

Poezja?

Tym jest chyba tytułowa ona.

Jest drżeniem

Trochę jak bardzo czuły przyrząd, który rejestruje wszystkie, bardzo subtelne zmiany zachodzące w ludzkich emocjach i myślach.

Owczarnię ma w źródłach i zaciekłych deszczach.
Nosi je w sobie
po królewsku i po pastuszemu.

Ładna metafora.
Opisujesz uniwersalność poezji, która zbliża się do każdego człowieka, nieważne, czy to król, czy żebrak i dla której - powtarzam to niemal do znudzenia za Terencjuszem - nieobce jest wszystko, co ludzkie. Istnieje poezja splendoru i poezja pokory, poezja salonów i poezja ulicy, poezja kunsztu i poezja krzyku, apollińska i dionizyjska. Trochę, jak spór Apolla z Marsjaszem -jak widać, już starożytni Grecy (och, zapachniało szkołą!) próbowali zmetaforyzować ten dualizm sztuki.
U Ciebie jest mniej drastycznie, ale równie dobitnie.

Smaga drwiną,
bo słowa w letargu obrażają.

Zastanawiam się nad tymi "słowami w letargu". Czy chodzi o bezmyślność?

Gdy oddycham po głębokich chwilach,
bywa że przystanie i niecierpliwość
przenosi w zachwyt,
ból w doświadczanie,

Czy masz na myśli, że pozwala na skonkretyzowanie (za pomocą obrazów) czegoś, co wydaje się abstrakcyjne, ulotne, nieopisane, wymykające się prostym definicjom?
W końcu o to chodzi w metaforze, alby stworzyć nową jakość, nowy byt, który nie istnieje poza wyobraźnią twórcy.

emocje w gorące skórki chleba,

No właśnie, to jest istota rzeczy.

ale to tylko wybieg,
pozór spełnionego nienasycenia.

Mam dwie koncepcje. W myśl pierwszej - poezja pozostawałaby wciąż ułomna, nieudolna, wiecznie szukająca właściwego obrazu, właściwego modelu, który umożliwiłby precyzyjne opisanie tego, co Autor ma na myśli. W myśl drugiej - świat wewnętrzny piszącego może być postrzegany jako biegnący zbyt szybko, strumień świadomości wciąż się zmienia, rozgałęzia, wymyka się słowom, nawet najbardziej odważnie przekraczającym swoje własne ograniczenia.

Może przeprosiny,

jakże niedbałe.

Ciekawa myśl na końcu.
Przeprosiny - jako przyznanie się do niedoskonałości. Ale mimochodem, bez głębszego zastanowienia się. W gruncie rzeczy każde słowo jedynie ślizga się po powierzchni, a jeśli próbuje penetrować głębiej, natrafia na bardzo oporną materię.

Tu dygresja: jedną z podstawowych funkcji języka, jest porządkowanie rzeczywistości. Nazywanie rzeczy ("rzeczy" to określenie robocze, umowne; chodzi w ogóle o werbalizację wszelkich pojęć) to wyodrębnianie ich z continuum.
Twórcze zadanie poety polega na zaskakującym, odmiennym od standardowego podzieleniu chaosu na nieznane dotąd rzeczy i zjawiska.
Nowy, zbudowany w ten sposób świat, ma być bardziej adekwatny do wyobrażenia, jakie ma o nim Autor.
Tak to widzę.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Dopiero teraz zajrzałam do komentarzy. Chyba się jednak nie pomyliłam.

[Nula.Mychaan]

Eka to piękny wiersz, przyznaję że zastanawiałam się dłuższy czas kim jest tytułowa ona
To drżenie kojarzyło mi się z namiętnością i w sumie słusznie , ale później skreślone podpowiedzi kojarzy się z pisaniem fraz.
Każdy kto pisze pewnie tak ma Źródło ma wszędzie i w pięknie i w brzydocie, bólu i radości. Poezja sama w sobie jest przecież namiętnością.
Pozór spełnionego nienasycenia, to ma głębie. Ktoś kto kocha poezję i para się jej pisaniem, czuje to właśnie w ten sposób.
Nie umiałabym tego tak napisać.

Wersy weszły mi pod skórę, tak to wymiar poezji- jest drżeniem na mojej skórze
Eka cudowny wiersz

[eka]

Bardzo Ci dziękuję, Gloinnen za tak wyczerpującą interpretację. Mam nadzieję, że sprostam w odpowiedzi.

Zastanawiam się nad tymi "słowami w letargu". Czy chodzi o bezmyślność?

Tak. Niezręczne zestawianie słów często "usypia" ich desygnaty, wersy nie wychodzą poza niepowodującą wrażeń - banalność. Zobaczyć to w swojej pisaninie jest koszmarem. Czuje się drwinę znaczeń tak niemądrze użytych, rodzących beznadziejność bezmyślności.

Czy masz na myśli, że pozwala na skonkretyzowanie (za pomocą obrazów) czegoś, co wydaje się abstrakcyjne, ulotne, nieopisane, wymykające się prostym definicjom?
W końcu o to chodzi w metaforze, alby stworzyć nową jakość, nowy byt, który nie istnieje poza wyobraźnią twórcy.

Właśnie tak, podpowiedzi poezji pozwalają na wyraziste skonkretyzowanie elementów eksplorowanych obszarów.
Co do drugiego zdania... i tak i nie, Glo. Bo zgoda, że w wyobraźni tworzy się odbicie, ale nie nowych "bytów", ale tego co jest, co usiłujemy nazwać w inny sposób niż ten, już nam znany.

W myśl drugiej - świat wewnętrzny piszącego może być postrzegany jako biegnący zbyt szybko, strumień świadomości wciąż się zmienia, rozgałęzia, wymyka się słowom, nawet najbardziej odważnie przekraczającym swoje własne ograniczenia.

Zdecydowanie - myśl druga, ale nie bez uzupełnienia.
Poezję personifikuję, może to stwarzać wrażenie, że ograniczam do pojedynczej wewnętrznej świadomości, ale to nie tak.
Jest uniwersum - czyli poezja, i jest świadomość, która ją=go odczuwa, i musi być kreator, który w jakimś materiale ją odtwarza.
Poeta - w języku słów.
Muzyk - w partyturze.

Dla mnie wiersze - to liryka.
Odczuwaną poezję można odtwarzać w każdym kodzie kulturowym.
Na ile się da ona odczuć? Na ile nieznacznie się sama "objawiać", raczy?
Raczej niedbale, ale wszak przeprasza.
Dzięki Glo

------------------------------------------
Nulka, namiętność bywa poezją.
Bardzo dziękuję za tak dobre słowo o onej

[karolek]

Dzięki skorzystaniu z komentarzy innych i ja wiem, że wiersz jest bardzo dynamiczną charakterystyką: poezja ma wiele twarzy. Towarzyszy jej nieład artystyczny, pokłady energii oraz sieć skomplikowanych, często sprzecznych emocji, to forma głębszego, transcendentalnego dialogu ze sobą.

Nawet interpretacja nie jest statyczna - wymaga dużo wysiłku i twórczości także od czytającego


Kto by tam lubił nudny, jednoznaczny porządek?


Pozdrawiam

[eka]

Ho, ho...
Dzięki.

[EdwardSkwarcan]

Owczarnię ma w źródłach i zaciekłych deszczach.
Nosi je w sobie
po królewsku i po pastuszemu.

Myślę, że jest wszystkim
Dla mnie pięknie
Pozdrówka Ed

[Mchuszmer]

A ten przypomniała mi antologia. Liryczne studium umysłu i emocji. Złożoność wnętrza, odbierana jako zmienność; gwałtowność, to znów układanie w sobie, a raczej może szukanie głębiej. Ona, kobieta, uniwersalne uosobienie żeńskiej natury, użyte jako alter ego, w dystansie do którego łatwiej jest się opisać?, tak sobie czytam, słuchając ujawniającego się z lekka w 5. wersie podmiotu, choć może udziwniam. Jeśli coś powielam, sorry, znowu nie czytałem komentów. Naprawdę dobry, nieprzekombinowany a głęboki wiersz.

---
No tak, Poezja pasuje jak ulał. Niemniej
utrzymujesz, iż jest kobietą:-D.
A poważniej, poezja w kobiecej odsłonie

[witka]

Dobrze, że Simon odkurzył ten wiersz.