fatum

[lczerwosz]

Leszek chce mnie zamęczyć.

[AS...]

Patuś szanowna, no nie mów, że zacny Leszek podrywa Cię na moje teksty

ale trochę Ci o tym tekście opowiem, tak na luzie;
to - tytułowe fatum nadchodzi zawsze od strony przeszłości;
wyobraź sobie, że idziesz na samotny spacer nad spokojny staw...
nie oglądasz się za siebie, nie widzisz, że coś za Tobą podąża ścieżką,
którą już przeszłaś - która dla Ciebie jest już przeszłością;
dotarłaś nad staw, dostajesz drugą szansę:
przecież w lustrzanym odbiciu w stawie widać wyraźnie, że coś za Tobą jest
a ty nie widziałaś niczego poza sobą
to dwuznaczne oskarżenie...
zapytasz - dlaczego Cię oskarżam?
odpowiedź tkwi w dwóch ostatnich wersach, dlatego
zacny Leszek nie ma racji; to nie są dwa aforyzmy:
wiersz jest całością...
pozdrawiam Cię serdecznie

[eka]

nadchodzi zawsze od strony przeszłości
a ty nie widziałaś niczego
poza sobą

nauczyłaś się chodzić po wodzie i odtąd
nie było już nic głębokiego




https://www.youtube.com/watch?v=WN03vDFNH2Q

Poza sobą - jako narcyzm ale i jako patrzenie tylko wstecz, czy w ogóle nieoglądanie się za siebie, w przeszłość?
Jestem rozdarta w odczycie, czy pomoże mi część druga?
Kiedy można chodzić po wodzie? Będąc świętym, wyjątkowym, widzącym inną realność, gdzie wystarczy uwierzyć, aby po fali iść? No tak, ona, bohaterka, nie może być narcyzką.
Ale zaraz znowu ta sprzeczność, bo jeśli w życiu głębi brakuje, stajemy się płytcy.
AS...ie, chciałeś pokazać dwa, skrajnie różne oblicza adresatki wiersza?

A fatum zawsze jest od strony przeszłości. Fakt.

Piękna zawartość linku.