deformacja horyzontalna

[alchemik]

I ty autorze sobie poleż przez czas jakiś.
Z gwiazd stwórz matematyczną matrycę.
Uwzględnij ciemną materię w równaniach.
Pulsary neutronowe niech zakotwiczą Cię w czasie i przestrzeni.
Uważaj na nieobliczalne supernovae.
I wszelkie inne nowe laski.

Potem dogoń stół i ustaw krzesła.

Chciałbym kiedyś zasiąść z Tobą do tego stołu.
Jurku

[she]

Raz wydaje mi się, że to strasznie poważny wiersz, innym razem, że całkowicie jajcarski.
W pierwszej odsłonie - owszem totalny bajzel, wszystko leży i nie jest dobrze, ale jest...i "jakoś to będzie, bo jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było" (lubię te słowa bardzo i często się tak sama pouczam)
W drugiej odsłonie - tekst nonszalancki; jest humor, luz i wielki dystans do siebie siebie i rzeczywistości. I tutaj tez można by zacytować właściwie to samo

[Bożena]

świetny wiersz- czasem mam wrażenie, że przedmioty żyją więc mogą się zbuntować i uciec od peela, który ich nie dostrzega pozdrawiam

[AS...]

oba Twoje "wydawania"
She
są całkowicie uzasadnione
bo jest to tekst "jajcarski" z peelem w stylu Greka Zorby (jaka piękna katastrofa)
i podejściem do życia "jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było";
nic to, że przegrałem walkę, stoczę ich jeszcze tysiące i spore są szanse na to,
że wiele z nich wygram;


rzeczywistości nie można traktować poważnie z wielu powodów
zacna Eko
z których podstawowy jest taki, że tzw "rzeczywistość obiektywna"
wpadając do naszego wnętrza za pośrednictwem zmysłów staje się rzeczywistością subiektywną;
dlatego wartość abstraktów typu "rzeczywistość" czy "prawda" jest właściwie żadna;
"rzeczywistość" jest rodzajem wielostanu, którego najprostszym przykładem
jest żywy i martwy jednocześnie kot Schrödingera;
kiedy poczciwe kocisko puszcza do nas oko, nie wiemy czy nas straszy, czy domaga się pogłaskania;
jeszcze dobitniej dziury w rzeczywistości opisują równania Heisenberga (zasada nieoznaczoności),
a Stephen Hawking rozwiewa wątpliwości stwierdzeniem: "nie ma jednej rzeczywistości";
nie będę się rozwodził nad pojęciem prawdy;
w życiu hołduję prostej zasadzie: nie szukam prawdy, szukam kłamstwa; to proste i praktyczne,
ponieważ nie potykamy się o górę; potykamy się o kamień...
i może właśnie w oparciu o takie podejście powstał tekst, który tak pięknie zinterpretowałaś
Eko


Ono, Skaranie Boskie, Jurku, Gorgiaszu, Tabakiero, Marcinie, Bożeno
bardzo się cieszę za ślady pozostawione pod tekstem
i serdecznie pozdrawiam


PS
nasz oszczędny (czytaj: leniwy) mózg, potrafi nas oszukiwać na wiele sposobów;
na takich oszustwach oparta jest sztuka iluzjonistów: widzimy nie to, co jest,
ale to, co chcemy widzieć;
myślenie jest energochłonne, więc ekonomicznie działający mózg podejmuje za nas
mnóstwo decyzji, z czego zupełnie nie zdajemy sobie sprawy;
wrzucam parę linków - jest ich więcej: to fascynujący temat...

https://www.youtube.com/watch?v=-pyWbU24NeY
https://www.youtube.com/watch?v=G1tgTbkJszE

[eka]

rzeczywistości nie można traktować poważnie z wielu powodów

Pewnie, ta makro może nam wisieć.
Nie tropię kłamstw, które bez prawdy nie mają szans na zaistnienie.

Dla Luzaków:

https://www.youtube.com/watch?v=OtA2dxJNHV4

[AS...]

...zasada nieoznaczoności każe nam przyjmować,
że prawda jest równie dziurawa jak rzeczywistość...
bo prawda to rzeczywistość, czyż nie?
i jakby na to nie patrzyć, kłamstwo - choć niewiarygodne -
jest bardziej spójne;
gdyby na prawdę spojrzeć jak na wspomnianego kota,
to miałaby ona - niczym Geminus - dwa oblicza...

pozdrawiam, kawa smakowała

[eka]

Myślę, że interpretacja kwantowego prawdopodobieństwa i nieoznaczoności przez nasze subiektywne aparaty neuronowe - wymaga wielkiej ostrożności, a w zasadzie wstrzymania się od filozoficznej epistemologii czy teorii poznania. Proces badawczy rzekomej niespójności świata mikro z makro ciągle trwa. I raczej nie na bazie/empirii ludzkich prawd i kłamstw może być rozpatrywany. Jak już to na zmatematyzowanej fizyce, a ta wyznaczywszy stałą Planka, też ma swoje granice poznania.
Rzeczywistość jest jedna, w zależności od warstwy działają w niej odmienne fizyczne prawa, ale choć w świecie makro nie spotkamy nieoznaczoności, to jej obecność (świat kwantowy) w punkcie granicznym płynnie przekształca się w pełną mierzalność obiektów. Zasady Newtona spokojnie się sprawdzają i będą służyć dalej.
Dziwne w porównaniu z mechaniką klasyczną własności mechaniki kwantowej tłumaczą algebry operatorów działających na przestrzeniach Hilberta. Dynamikę kwantową można opisać w dwóch aspektach. Albo operatory zmieniają się w czasie, a stany kwantowe nie zależą od niego (obraz Schrodingera), albo operatory są zawsze takie same, a ewoluują stany (obraz Heisenberga).
Pomiary wielkości fizycznych kwantów są wykonywane w określonym makroskopowym miejscu i czasie. Niewykluczone, że kwanty (w takim jak ludzkie pojmowanie czasu i przestrzeni) nie bytują po prostu, mają odmienne, im przypisane kategorie czasoprzestrzenne, co w pewnej mierze potwierdzają nielokalne zjawiska (opóźnianie czasu, teleportacja).
Fakt jest prawdą, kłamstwa zamykają się w błędnych jego interpretacjach.
Moje "kłamstwo" interpretacyjne Twojego wiersza (oczywiście niecelowe) wypłynęło z braku pełnych danych na temat stanu peela no i nieobecności intuicji w odbiorze.
Jego wiersza "rzeczywistość" jest jedna, niedziurawa, spójna.

Pozdrawiam.
Drugi link, bo krótki, obejrzałam i... mój mózg nie dał się oszukać
A kawę, i owszem, stawiam teraz.

[Dorota Karin]

Tak... to raczej smutny wiersz, jednak prosty i przewrotny, aż się zaśmiałam
Tak sobie myślę, czy ten ostatni wers coś wnosi nowego? Jak myślisz? Zresztą tak zakręciłeś tym wierszem jak kamerą i już ie wiem, może meble jednak stoją?

[AS...]

z kawy skorzystam jak najbardziej
a wracając do naszej pogawędki:

prawda i rzeczywistość - to pojęcia dość ryzykowne...
i oba są z gatunku bipolarnych:
nie istnieje rzeczywistość bez urojenia, ani prawda bez fałszu;

fakt, że w naszym świecie sprawdzają się zasady mechaniki Neewtona,
nie uwalnia nas os niepokoju zasianego przez mechanikę kwantową; zresztą
źródłem niepokoju jest także... matematyka;
podstawowy podział liczb rozróżnia liczby urojone i rzeczywiste;
podstawowym elementem liczb urojonych jest liczba "i" (pierwiastek z minus 1),
zatem liczby urojone nie istnieją w rzeczywistym wymiarze, co nie przeszkadza im
ani trochę w doskonałym opisie świata rzeczywistego;

a więc - jako poeci - możemy spokojnie uczyć się opisu rzeczywistości - urojeniami;

prawda ma jeszcze jedną niepokojącą własność;
załóżmy, że jest godzina 11.15 - pytasz mnie, która jest godzina, a ja odpowiadam 11;
wypowiadam więc częściową prawdę, nie dopowiadając kwadransa;
konsekwencje mogą być takie, że spóźnisz się na pociąg i słusznie nazwiesz mnie kłamcą;
wynika z tego dość ponura konkluzja:
część prawdy nie jest prawdą, jest - inaczej mówiąc - kłamstwem;
ponieważ każdą prawdę możemy traktować jako sumę prawd cząstkowych,
wniosek, że prawda składa się wyłącznie z kłamstw, wydaje się oczywisty...
w świetle tego twierdzenie, że nie mamy narzędzi do poznawania świata,
uważam za pogląd jak najbardziej racjonalny...

żebym nie wyszedł na wuja Sknerusa,
stawiam także


Doroto, ważny jest ten wers, nawet bardzo...


pozdrawiam dziewczyny

[Mirek]

u mnie wszystko leży

bywa