coraz większe okręgi

[eka]

Wiersz do czytelniczych powrotów.
Świetny.

[AS...]

dziękuję


nie mam szacunku do asich dzieu, ale
ten tekst wyjątkowo lubię

[eka]

Niech więc jeszcze nie spada z pierwszej. Też lubię. Miękkość owalu i pisk opon.
I deszcz.
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Zabrakło mi słów żeby cokolwiek napisać


PS.
Dużo czasowników. Ale to nic, i tak jestem nim... zachwycona

[ajw]

Wiersz ma niesamowity klimat. Jest eteryczny, lekko zamglony obraz, a słowa unoszą się z niego jak piekna muzyka wypływająca z samochodu przez otwartą szybę .. Miód - malina.
Ale żeby nie było tak bosko do czegoś się jednak przyczepię

Początek jest po prostu cudny, ale nie podoba mi się środkowa część pierwszej strofy. Jak dla mnie wstawka o drodze robiącej straszny bałagan psuje nastrój, ktory tak pięknie buduje się od początku. Może po prostu "droga co chwilę zawiesza księżyc w innym miejscu" , pozbywając się tego niepotrzebnego bałaganu.

W drugiej strofie niepotrzebne wydaje mi się słowo "skroplone". "I spływają po szybach" lepiej brzmi, a że skroplone to przecież rozumie się samo przez się.
Ogólnie rzecz biorąc bardzo ładny utwór.

Ps. Zapomniałam o tytule. Dlaczego okręgi a nie kręgi? Okręgi kojarzą mi się z wyborami

[AS...]

no cóż... nie powiem, że nie doceniam tego typu uwag;
czasami wracam do swoich starych śmieci i skrzętnie wykorzystuję sugestie innych autorów;

jednak niektóre wiersze są jak piegowate dziewczynki: może dla wielu nie są piękne
ale kiedy nałożą im makijaż, tracą swój urok...
nie jestem perfekcjonistą;

cieszę się, że wpadłaś
(jak kamień w wodę)
i zostawiłaś swój ślad;

pozdrawiam Wszystkich


PS
a kręgi? to betonowe rury używane w kanalizacji...
chyba już wolę wybory
które są taką samą iluzją, jak moje

raz jeszcze

[eka]

Oj, mój ulubiony wiersz drogi.
Pozdrawiam autora.

[Mms]

Witaj As!
W pierwszych słowach chciałam podziękować za obszerny komentarz - wykład pod moim wierszem.Dużo mi zadałeś. Zadałeś też sobie trud napisania - to zobowiązuje.

Odnośnie Twojego wiersza:
myślę o puecie.Gdzieś czytałam,że kobieta płacząca najbardziej przywiązuje mężczyznę do siebie.
Peel myśli o jej łzach. Jest przywiązany. Coś się wydarzyło. Rozłąka, czas biegnie.Może śmierć ? Ostry zakręt. Może nawet w wypadku.Wspomnienia. Przestrzeń się nie zmienia.
Gdziekolwiek jest - czy jest szczęśliwa ? Czy nie płacze ?

Pozdrawiam serdecznie

[ajw]

Myślałam o kręgach na wodzie, które dla mnie są niesamowitym zjawiskiem jeśli porównać je do ludzkich emocji, zachowań etc.
Pozdrawiam Asie

[AS...]

szanowna Eko
Twoje wpisy sprawiają mi ogromną radość;
a czasy są ciężkie: w srodku średniowiecza
błąkam się po nawach ogromnych klasztorów
i nie wiem jeszcze jaki duch mnie wystraszy...
ostatnio ukazywał mi się Wincenty Kadłubek
ale
jeśli ktoś przeczyta ten wpis
pomyśli, że jestem równo walnięty

pozdrawiam


Małgosiu
na pocieszenie powiem Ci, że poeci
są wśród artystów szczególnie uprzywilejowani:
nie ogranicza nas dłuto, pędzel, ani żadne tworzywo;
możemy pisać wiersze wiatrem, śniegiem,
śladami na piasku, albo spadającymi kasztanami...
co do płaczących kobiet: myślę, że mężczyzny
nie można "kupić" łzami; chyba, że są to łzy szczęścia;
Twoja interpretacja jest genialna
a wiersz napisany został językiem
długiej, samotnej podróży;
no, może nie tak bardzo samotnej;
nie jestem przekonany czy obecność to pojęcie wirtualne;
pozdrawiam cieplutko


Ajw szanowna:
wracam jeszcze do drogi robiącej bałagan;
mogłem napisać, że to wąska, kręta, górska serpentyna;
ale dla obserwatora takie właśnie drogi robią bałagan na niebie;
co do kręgów:
masz oczywiście rację; nie tak dawno rozprawialiśmy z Eką
o desygnatach; dla mnie niestety (a prosty ze mnie chłop)
krąg kojarzy się z betonem;
nie umiem wyjaśnić dlaczego, a przecież mówi się:
krąg zainteresowań, kręgi w zbożu, sprawa zatacza coraz szersze kręgi;
może to moja matematyczna dusza każe mi myśleć o okręgach na wodzie...
a emocje promieniują proporcjonalnie do wielkości kamienia
który w nas uderza;
nie myśl sobie, że Twoje uwagi puszczam mimo uszu...
serdeczne