***(Wszystko kłamie)

[Alek Osiński]

Szczerze mówiąc nie przekonują mnie uogólnienia typu "Wszystko kłamie",
bo to nieprawda, moim zdaniem czyni to wypowiedź
poetycką zbyt egzaltowaną. dużo bardziej wiarygodnie jest zdać się na szczegół,
on nie kłamie. Dlatego skupiam się w tym wierszu na szczegółach
jakie opisujesz...

Kiedy siedząc przy stole
stąpamy po krawędzi, milimetr
znaczy więcej niż tysiąc wyrazów.

Udaję obojętność, a jednak powietrze
drży od podskórnych wyładowań,
żyły pulsują na skroni.

Powiedz coś. Cokolwiek. Dotknij.

Rozpęta się burza, ale może właśnie
tego nam trzeba. Przecież tak lubisz
strącać mnie z chmur i łapać
centymetr nad ziemią.

Moim zdaniem tutaj jest meritum wiersza.

Sorki za zamieszanie, co złego to nie ja

[biegnąca po fali]

anastazjo - wielkie dzięki

Alku - a mieszaj sobie ile chcesz

Pozdrawiam

[ajw]

Dla człowieka, który jest tak bardzo emocjonalny słowa "wszystko" i "nic", czyli skrajności, są na porządku dziennym (i nocnym), dlatego nie dziwi mnie wejście w wiersz frazą "wszystko kłamie". W końcu między partnerami jest tylko pozorny spokój.
Co do budowy wiersza. Do pierwszej strofy nie mam nic. W drugiej zbędne jest dla mnie "aż". Przesunęłabym też przecinek, nadając trochę innego znaczenia (żeby to powietrze drgało od podskórnych wyładowań, bo to, że od tego pulsuje skroń jest zbyt oczywiste):

Udaję obojętność, a jednak
powietrze drży od podskórnych wyładowań,
pulsują żyły na skroni.

Wydaje mi się, że z tym przesuniętym przecinkiem jest dużo ciekawiej.

W trzeciej strofie wycięłabym troszkę i zostawiłabym tylko tyle:

Rozpęta się burza, ale przecież tak lubisz
strącać mnie z chmur i łapać
centymetr nad ziemią.

Bardzo podoba mi się puenta

[biegnąca po fali]

ajw - jako pierwsza zwróciłaś uwagę na emocjonalność peelki, pokazaną
w pierwszym wersie. Kobieta kobietę zawsze zrozumie


Dziękuję i pozdrawiam