Czarownica

[Krzysztof]

Technicznie cacy, temat również niczego sobie, choć samo zakończenie mogłoby być bardziej dobitne, pozdr

[Stella]

A dziękuję, Panie szanowny

[Mchuszmer]

Ja tak przez przypadek wdepnąłem:-D.
Dobry wiersz, w niezbyt oszczędnym, ale spójnym i emocjonalnym stylu, ciekawie zrytmizowany.
Jedynie na etapie samotnego wersu o oczach na mój gust słów za wiele (a za mało miejsca dla wyobraźni) i czytam nieco inaczej, np. w lodowatym błękicie lub w ogóle bez tego wersu, a poprzedni zamrażasz w błękicie (nie powielając sensu - zamrażasz, lodowatym); drobiazg, w każdym razie.
Pamięć i dobrych, i złych wspólnych chwil, która towarzyszy pl; wiersz otwarty na różne odczyty, dla mnie ta ciekawa i mocna puenta może wyrażać poczucie winy, ale i obawę przed zwróceniem tej cennej pamięci przeciwko podmiotowi - rozdrapywaniem, bezczeszczeniem jej.
Pozdrówka

[Stella]

dziękuję uprzejmie

[EdwardSkwarcan]

Historia miłości i ciekawi mnie kto kogo uwiódł.
Czy Czarownica upatrzonego, czy on wyprowadził ją pod buka?
Myli mi się, bo kiedyś był dąb.
Ale ten ktoś musi być zimny.
Widzę, że nie możesz zapomnieć i jak dawniej ogień, tak teraz trawią serce wspomnienia.
Masz serce, skoro modlisz się to częściowo czujesz się winna, bo chyba nie życzysz mu najgorszego.
Wszystko zależy gdzie ten sędzia będzie sądził grzeszników.
W czary nie wierzę, lecz na wszelki wypadek proszę - nie zamieniaj mnie w żabę heh.
Rozchmurz się jutro będzie lepiej.
https://www.youtube.com/watch?v=qZTXoMFY6ss

[Stella]

Pl nie czuje się winna.
Sędzia siedział za dębowym stołem, władzę miał ograniczoną.

Buki, dęby... kocham drzewa. Zwłaszcza te, w pewnej niezwykłej starej kniei w zachodniopomorskiem.

[Ania Ostrowska]

W moim odczuciu najlepsze są dwie pierwsze strofy, otwierają ogromne pole dla wyobraźni i nawet same mogłyby stanowić zupełnie kompletny wiersz. Jedynie na początku drugiej strofy zrezygnowałabym z powtórzonego "to".