Jeszcze przez chwilę

[Napoleon North]

Pożegnanie chwil owocujących.

No a gdzie owoce ...
w sadzie

Wiersz dobry i wrzućmy na luz

[Marcin Sztelak]

Świetne obrazowanie tego przemijania, być może jeszcze nie ostatecznego, ale zapewne już z jego zapowiedzią, bo jak zwykle czas drwi z naszych najważniejszych rzeczy i miejsc.

Pozdrawiam.

[mawo]

Napoleonie


Marcinie, bardzo dziękuję.

[Stella]

Ładna poezja, chwilami bardzo zaskakująca- in plus, rzecz jasna.
Ostatnie dwa wersy sprawiają, że cały wiersz traci impet i nieco kolorytu, tak dobrze do tego momentu nabranego. Jak dla mnie.

[mawo]

Dziękuję za opinię. Pozdrawiam :-)

[Elunia]

Gdy czytam ten wiersz, to myśli biegną gdzie ukochany ogród pełen wspomnień z dzieciństwa.
Tu (chyba) autor myślał raczej o rozstaniu. Były piękne wakacje, na łonie natury, a potem każdy pojechał w inną stronę, do życia wśród betonów. Kiedyś w sercu, teraz ''jeszcze przez chwilę" w pamięci.

Ładne i z sercem to opisałaś.

[Gloinnen]

Ja też nie mam się do czego przyczepić. Bardzo udany wiersz.
Zwróciły moją uwagę przemyślane, ciekawe metafory.

Najbardziej podobają mi się:

ciepło przetrwało w środku zdania o świcie już nie będzie po nim nawet kropki
tylko wygnieciony fotel z nadzieja na ciało

Interesująca opowieść o przemijaniu wszystkiego, co ludzkie, o vanitas, którą próbuje zatrzymać się w barwnych wspomnieniach, i o rozchodzeniu się dróg, z których każda ma swój kres.

Pozdrawiam,


Glo.

[mawo]

Gloinnen, pięknie dziękuję.

[pallas]

Cześć mawo,

wiersz rzeczywiście obrazowy, nie wiem czemu, ale chyba przez tą chwilę i czas tekst kojarzy mi się z Proustem i jego cyklem "W poszukiwaniu straconego czasu". Wydaję mi się, że czas w tym wierszu jest bardzo ważny. Towarzyszy podmiotowi w każde ze strof mniej lub bardziej świadomie. Czas, który zapisuje wszystko, bardzo dokładnie jak prawdziwy kronikarz i pokarze w odpowiedniej chwili naszą obłudę.

Teraz, co mi się nie podoba, nie martw się tym za bardzo, bo to takie drobnostki.
Jak dla mnie za długie wersy, wszystko płynie, zbyt wszystko, zresztą jak czas.
Można by je skrócić zawiść frazy i dać czytelnikowi chwilę do zastanowienia, bo jak powiedział, ktoś bardzo dawno, wszystko jest względne. Więcej nic nie widzę, ale tak przy okazji - straszny ze mnie śle-ptak i czasem wydaję mi się, że coś jest.

Piotr

[eka]

lato zostawiło poranione kolana
zdarte z przeszłości strachy czy przypadek
odebrał wszystko co się śmiało i kusiło
w gęstwinie zielonego grochu
w pochylonym pniu jabłonki sprzed wojny

nie jest nam po drodze z tym wiecznym remontem
wyjeżdżamy osobno
na betonowych ścianach zastygłe widoki
spojrzenia jak martwy język
ciepło przetrwało w środku zdania

czas zatrzyma minuty - posypią się pod nogi
czułość ukryta w zgięciach szarych skrzydeł
zakołuje z dymem

Tak sobie czytam.
Potencjał duży, ale zapis i nadmiar nużą.
Pozdrawiam.