Niebieski.

[Karma]

Szkoda, Ewo. Może chociaż prywatnie mi napisz - jestem ciekaw.

Marcinie - uwierz, że tragiczne. Nie polecam.
Dziękuję wszystkim za czytanie.

[eka]

jestem ciekaw.

To zrozumiałe bardzo, bo poza nielicznymi wyjątkami, każdy autor jest ciekawy odczytu swojego utworu.

[Karma]

Czyli nic z tego.
Ok, nie narzuca się.

[tetu]

Zastanawiam się nad tym Niebieskim To raczej kolor spokojny, relaksujący pełen refleksji i melancholii, ale to także chłód. W Iranie np niebieski ma zupełnie inne znaczenie, symbolizuje żałobę. W Twoim wierszu Marcinie sen jest niespokojny, ale czy straszny? Okna, kiedy pod lir zaczyna na nie zerkać z jakiegoś powodu milkną i choć mogłyby się schować "wyciągają" dłonie , jakby zachęcały do tego by się zbliżyć. Bohater w tafli szkła widzi dłoń z pierścionkiem. Wpada w gniew, nie lubi wracać do wspomnień są bolesne. Kiedy jednak się budzi dopada ścian, rzeczywistość okazuje się znacznie gorsza, szorstka, nieprzyjemna i chłodna.
Pomimo iż sny powracają są mniej wyczerpujące. W realu każdego dnia trzeba toczyć walkę z ogromną pustką i samotnością. Ze sobą.
Piękny wiersz Marcinie, przekaż Jagodzie, że jest moją bohaterką, pozdrawiam.
Mój number two w kwietniu.

[Karma]

Co doskonale dowodzi nieprawdy, że wiersz musi być doskonale przemyślany.
Bo kiedy już wychodzi, prosto z jakieś zapyziałej komórki w mózgu - no, z połowy w tym wypadku, która odpowiada za uczucia - jest znaczniej.
Nie przestaną mnie dziwić komentarze typu: widać, że tekst jest przemyślany, dopracowany - w punkt. Gucio w klozet dmuchał! Wierszy nie wolno myśleć, trzeba je czuć. I tak jest z tym, dlatego może jest tak dobrze przyjęty. Czysta prawda, czysta szczerość - jedyne pole, w którym nie zdarza mi się zełgać.

Zełgać - piękne słowo, adekwatne.

Piękna interpretacja, bardzo trafna. Dzięki.