brakująca część garderoby

[witka]

Z mojej również.

[eka]

Celowe bicie piany, aby zdyskredytować dyskusję na temat nieuczciwości w tworzeniu tekstu.
Nie, nie wpadniemy w paranoję, Witka.
Co nie znaczy, że plagiat zmieni swój status, a dostrzeżone wyraźne zapożyczenia, w tym cytaty bez cudzysłowu (czy kursywy) będą swobodnie przechodzić.

[witka]

Simon uważając spór za zakończony przepraszam za słowa, które mogły Ciebie dotknąć (min. megalomania ).
Czasem reaguję zbyt impulsywnie, co jest tylko słabą próbą tłumaczenia.
Żyjemy w czasach, kiedy jest już bardzo trudno o oryginalność, potykamy się o te same słowa, frazy.
Niech to posłuży przynajmniej innym za przetrogę.
Hej.

[Mchuszmer]

W porządku, Witka, pax między literaty. Atmosfera jest ostatnio jaka jest, a prawda, że publikacja wstrzeliła się w nią, choć zapewniam, że prowokacji nie było. A czujnym być trzeba;-)

[eka]

światło rozkłada się
na posadzce, tynk
osypuje w szarość.
zrostami ścian pełznie
.
.
nic w sugestywny deseń.
.
para butów – otwory na
cień, pnący pod żebrowania
sufitu; skądś płynie miękkość,
głuchota mchu
obtulającego ściany.

Ostatnio dwa teksty z cieniem - bohaterem mi się popełniło, znaczy cień to inspirująca sama w sobie konstrukcja rzeczywistości, ot, starsze od naszych tworów Norwidowskie: Dokąd cieniu odjeżdżasz... dajmy na to : )

Paradoks: bez światła - cień nie powstanie, tu u Ciebie, najpierw światło padające z góry (z wejścia do krypty) rozkłada się, tynk osypując w szarość, i ona (szarość) pełznie po pęknięciach, łącząc w jeden deseń. Obraz metaforyczny wg mnie, scalanie wspomnień - ścian, które nie istnieją.
Jakiż cień wytworzy rozpadające się światło?
Tu mamy bezświetlne warunki - parę butów - miejsce dla dla niego. Coś materialnego, co pozostało po zmarłym człowieku lub relacji?
Silnie się odcisnął/odcisnęła, więc pnie się cień (bez płaszcza:), mimo obojętności miejsca złożenia zwłok.
Skądś płynie miękkość - właśnie, i to jest clou.

Bardzo plastyczne obrazy, mroczno-miękki klimat, długa chwila namysłu, bo i wiersz bardzo przemyślany. Kropki - wersy, kropka koniec, kropka - faktura, znak, symbol, część tworząca deseń.
Zatrzymał mocno.
Choć nasz cień, to takie ulotne coś, towarzyszące jedynie w świetle.

[tetu]

Kurczę, tak się zastanawiam nad tym wierszem. Naprawdę niejednoznaczny. Z jednej strony rozkładające się światło, które jest pozytywne, namawia, skłania, inspiruje i tynk osypujący w szarość, jakby przeciwieństwo. Jawi mi się tu samotność (para butów- jedna) i otwory na cień, jakby smutek po kimś, strata i ta brakująca część garderoby. Wymowne kropki - puza, cisza. Ciekawie tu Simon.

[teo]

nic w sugestywny deseń.

To jest fajne. Ale reszta chyba delikatnie zbyt obrazowa.

[Mchuszmer]

Dzięki, Ewa, za tyle wnikania:-) Masz rację ze wspomnieniami, symbolika butów i, oczywiście, nawiązaniem do mojego "Płaszcza":-D No tak sobie do siebie zagadałem, czy tam kontynuowałem nawet.
Miękkość izolacji, bezpieczna, a świadomość jej natury, zewnętrza i relacji z nim też się zaciera.
Cóż, światło jest i może dawać cień, choć w percepcji podmiotu zmatowiało i w sumie niewielka różnica między nim a cieniem, który przecież też jest w sumie wyobrażeniem z butów wziętym.
Fajnie, że jak widać i klimat udało się przekazać.

Tetu, fakt, podoba mi się tu słowo "namawia", w końcu rozkładanie dwuznaczne. Tak, kropki to taka pauza, na próbę zogniskowania, nazwania, flauta zresztą tak jak całość. Dziękuję za refleksję:-)

πᾶν Θεός, a może Teo (można? z nickiem to mi dziwnie, skoro nawet nie umiem przeczytać:-P), dzięki za pierwszy wpad i słowo,
cóż, faktycznie mam tendencję do dominacji obrazu i tutaj pisze tak w celu oddania stanu podmiotu, który jakby nie do końca rozumie swój stan, tkwi w paradoksie i patrzymy więc od wewnątrz, daleko od werbalizacji, aczkolwiek zazwyczaj te obrazy są dla mnie metaforami jednak.