Palimpsest

[miniawka]

Witaj Glo,
myślę, że tu jest dobre miejsce, bym spróbował wyjaśnić Ci moje zapędy ku autotematyzmowi. Słowo "poezja" jest rodzaju żeńskiego. Ten Twój wiersz to opis relacji ona-on (kobieta-mężczyzna). Gdy wprowadzam "poezję", to wprowadzam "wartość dodaną". Czy ona, to kobieta, czy poezja? A może i to i to.
Inaczej: dla mnie w tych wierszach (Twoich) ona (kobieta) jest jednocześnie poezją. I nie ma w słowie "poezja" tu użytym - patosu.
Wiem, że wiele, bardzo wiele znaczy dla Ciebie emocjonalnie istnienie tego tekstu jedynie w relacji kobieta-mężczyzna. Wydaje mi się jednak, że wprowadzenie tej dodatkowej wartości nie zabija emocji kobieta-mężczyzna, lecz ją wzmacnia, bo pokazuje bebechy opisu tej emocji. A tym się (między innymi) zajmuje poezja.
I jeszcze tytuł:
1.Tekst na tekście (więc warstwa meta).
2. Metaforycznie życie na życiu (i to razy dwa: kobieta-kobieta; mężczyzna-mężczyzna).
Te dwa nałożenia dobrze oddaje tekst, który Ci zaproponowałem.

Lecz to tylko moja propozycja, a Twoje, nie moje emocje.
Papanki, Adam

[Gloinnen]

Z jednej strony - ciekawy pomysł, aby wykorzystać tytuł do stworzenia dwóch warstw znaczeniowych tekstu. Relacja kobieta/mężczyzna i relacja kobieta/poezja/mężczyzna - nakładają się na siebie niewątpliwie.
Tytuł też ma źródło bardziej prozaiczne - po prostu tekst powstawał dwuetapowo. Najpierw był wiersz, który napisałam wiele lat temu, obecnie nałożyłam na niego nową metaforykę, nowe treści, nowe konteksty i nowe emocje.

Przy okazji - zajrzyj do mojego wiersza "Poezja już nie virgo" (tomik) - tam będziesz miał pole do popisu...

Pozdrawiam,


Glo.