pozdrawiam, Alal z krainy os pisze:Takie ideały ascezy, to teraz nawet wśród mniszek rzadkość,
odchodzą w niepamięć, z drugiej strony są osoby, które same
potrafią sobie narzucić podobne rygory, ale to już trzeba
mieć taką karmę, dobrze imo napisane,
Pozdrawiam
atoja pisze:
no chyba gdyby urodzić się na pustelni
ciekawe rozważania Ewo
AtojkoOtóż właśnie nie tylkoMarta Półtorak pisze:Owa mniszka to zapewne metafora Autorki
dosłownie także
Nigdy nie jesteśmy pewni, komu? - co? Który by nas wypełnił ten, czy tamten.gdzież mi plastikowej wygarbowanej krzyżami
obeznać reguły prawdę której bądź co bądź
nie wniesiono w posagu
jak jej agrafki
dziękuję, Anastkoanastazja pisze:Nigdy nie jesteśmy pewni, komu? - co? Który by nas wypełnił ten, czy tamten.gdzież mi plastikowej wygarbowanej krzyżami
obeznać reguły prawdę której bądź co bądź
nie wniesiono w posagu
jak jej agrafki
Jesteśmy bytem nieszczęśliwym, wszędzie jest nam źle, niewygodnie.
Może mniszką być byłoby nieźle, ale kto wie?
Bardzo ujmujący wiersz Evuś.
Pozdrawiam.
Mirek pisze:reguły są trudne czasem zdają się nie mieć sensu ale zawsze tylko pozornie ... po głębszej analizie potrafią rzuciće_14scie pisze:obeznać reguły
jest refleksja jest wiersz
dzięki za wglądA karmelitanki bose?mniszka ma minimum wymagań i przy tym minimum, jej duch jest szczęśliwy. Cielesność i dusza, są rozdzielone, dlatego np mnisi nie odczuwają głodu, chłodu i pragnienia. Nasza religia, tego nie zapewnia, jak i afirmacji ubóstwa, ponieważ deklaratywność i nauki , nie korespondują z postawą przedstawicieli, jak i placówek.
