Laminacje

[semiramida]

Nieziemski wprost klimat:))) gratuluję i podziwiam:))) uśmiecham się słonecznie w pierwszych dniach lata:))) semi.

[Zola111]

O, jednak komuś się podoba.

Cieszę się, Semi;)

Wdzięczna (w imieniu wiersza),

z.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobrze "złożony" wiersz, może lekko utykający na tych bękartach - ale w końcu nie jest to aż tak zła metafora, żeby koniecznie, na siłę ją zmieniać.

Pozdrawiam.

[Zola111]

Bardzo dobrze "złożony" wiersz, może lekko utykający na tych bękartach - ale w końcu nie jest to aż tak zła metafora, żeby koniecznie, na siłę ją zmieniać.

Marcinie,

dziękuję pięknie za uwagę, poświęconą tekstowi. Serdecznie pozdrawiam,

wdzięczna,

Dodano -- 26 cze 2012, 20:33 --

"zapinamy się na jeden guzik, zrośnięci błoną dystychu.
wpuklam cię, niezdarnie, za trzydzieści srebrników."

a może?

"zapinamy się na jeden guzik, zrośnięci błoną dystychu.
wpuklam cię, niezdarnie, tak za trzydzieści srebrników."

po prostu czuję, że jest tam czegoś za dużo.

Arti,

dzięki, że wracasz. Wiem, o co Ci chodzi. Proponujesz, żebym zrezygnowała z kolokwialnego stylu, a on ma "gadać".
Bardzo mi miło, że wracasz do skomentowanego już tekstu.

Pozdrawiam,

Dodano -- 26 cze 2012, 20:37 --

No nie do końca się z tym zgodzę. Jeśli nie rozumiem wiersza, to jak mam ocenić, czy mi się podoba, czy nie?

Jasne, że nie można tak zupełnie się czuć w tekście jak w obcym języku, którego nie znamy:) Nie o to chodzi

Oj, mam nadzieję, że mój nie jest tak do końca "po chińsku"

Cieplutko, dziękuję,

[ks-hp]

Mam jeden wiersz (de)laminacje i z ciekawości zajrzałem - oczywiście, ciekawość była podsycona, bo tak czy siak, bywam pod Twoimi wierszami; wiesz, że lubię Cię czytać.
Niesamowity jest fragment z: on widział wszystko. Pobłęd przywodzi na myśl również popęd.
Bardzo dobry tekst, coś na wzór spersonalizowanego kreacjonizmu (o ile mogę się tak wyrazić): coś (uczucie) zostało stworzone, przechodziło różne etapy, ewoluowało, a ten szron na plecach pojawiać się może tylko, kiedy zimno, a zimno - kiedy ciemno, więc koniec, zmierzch etapowania. Innym obrazem, również biblijnym, do którego można porównać ten wiersz, są narodziny Chrystusa - narodziny uczucia - dojrzewanie uczucia, nabywanie wiedzy o uczuciu, głoszenie uczucia - zdrada uczucia (Judaszowskie srebrniki) - śmierć uczucia.
I o ile Twój wiersz ma wydźwięk stricte smutny, żałosny, to historia Chrystusa-uczucia nie jest przecież skończona - ono zmartwychwstaje do nowego, lepszego życia. Każdemu tylko potrzeba innej długości czasu.
Pozdrawiam!

PS Przepraszam za ten wątek religijny; nie wnikam, kto ma awersję do Pisma Świętego, kto nie, ale ufam, że w kontekście powyższego komentarza Biblia pozostaje jedynie tekstem historycznym o znamionach wyznaniowych dla poszczególnych osób.

[Zola111]

Hapku Drogi,

oczywiście - kontekst biblijny jest, i pięknie kładziesz ten motyw równolegle z głównym.
Bardzo dziękuję za wyczytanie mojego wiersza: do końca, z piękną interpretacją.

Zadziwiłeś mnie skojarzeniem "pobłędu" (słusznym, zresztą).

Serdeczności, Ks-hp