Niejasne sytuacje

[ble]

Zola - dzięki.
Leszku - a dlaczego stanąłeś? Być może śmierć to tylko utrata starej świadomości i wejscie w nową. Czego mi nawet trochę żal, bo lubię te rupiecie z mojego zycia.

Dzięki za komentarze.

[Sokratex]

Technicznie rzecz biorąc - masz rację. Jednak potrzebna jest mi ta czarna żółć z Kartezjusza dla koloru jezior.

Chodzi Ci o "patologię humoralną"? W takim razie wywodzi się od Hipokratesa, a Kartezjusz urodził się 2 tysiące lat później i co najwyżej skorzystał w swoich rozważaniach z hipotezy o równowadze czterech soków i ich wpływie na stan emocjonalny ("humoralny") człowieka. A skoro równowaga, to także nadmiar pozostałych "soków"
powoduje anomalie, więc wystarczy napisać "nadmiar" bez podawania nazwy konkretnego.
Tym bardziej, że chyba nikt nie skojarzy tego ze starożytnym Hipokratesem, jego uczniem Palibosem, czy średniowiecznym Kartezjuszem.
Było nie było, medycyna posunęła się w międzyczasie nieco do przodu... oczywiście nie biorąc pod uwagę
naszej Służby Zdrowia

A co do filmu, to ja bardzo lubię te nudne z ciszą, niedopowiedzeniami. Myśli ukladają się jakoś, zasiedlają w nich.

Te niedopowiedzenia... wiesz, że Joan Lindsay napisała "Piknik pod wisząca skałą" z zakończeniem?
Dopiero potem zdecydowała się usunąć ostatni rozdział. Zrobiła czytelników w bambuko, jak to się mówi,
bo to jest właśnie TA tajemnica

Pozdrawiam.

[ble]

No, tak - ale powtarzam, że czarny kolor był mi potrzebny do wiersza. Oczywiście Twój pomysł ma inną stronę - świetną, ponieważ nadmiar szczęścia na pewno prowadzi do utraty świadomości Tym razem zostawię swój zapis, już mi się zakorzenił.
Podziwam, Marku, Twoją wiedzę, tym bardziej, że widzę Cię w niej jakbyś się przechadzał po gęstych lasach. To piękny pejzaż

[Gloinnen]

pik-myk i po wszystkim.

Osobiście zrezygnowałabym z ostatniego wersu.
Nie pasuje mi do wiersza, psuje, moim zdaniem, klimat.
Wszystko, co w niej jest zawarte, powiedziałaś już wcześniej.

Zdarza się to w miejscach, gdzie podziemne jeziora,
wypełnione po brzegi kreszem i satyną, marszczą czas.

Bardzo podoba mi się ten fragment, jest niezwykle plastyczny. Lekki surrealizm obrazowania potęguje niepokój. Wyobrażam sobie to jako malarską wizję, coś nawet w stylu Beksińskiego, ale mniej drastyczne...

Za którymś okrążeniem odnajdzie kierunek, przesmyk
- wąskie przejście u podnóża góry.

"(...) odnajdzie kierunek, wąski przesmyk
u podnóża góry."

Przesmyk, przejście - to mniej więcej to samo, zastanowiłabym się jeszcze, czy nie skrócić tej frazy.

Tak, wiem, że ze mnie smerf maruda, już sobie idę...

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Glo, witaj
W tym wierszu już raczej nic nie zmienię. pik/myk podkreśla, a poza tym czasem zniknięcia są sprawą momentu. Powtórzenia widzę, owszem, ale ja tak lubię się powtarzać:sorry:
Dzięki za spojrzenie

[Ewa Włodek]

oj, to szczęście - pik-myk, i pooooszło...
A wiersz w kontekście i filmu i szczęścia - owszem, owszem...

Pozdrowieńka, Ble, serdeczne...
Ewa

[kamyczek]

Nadmiar czarnej żółci sprowadza melancholię. - zapisałabym w jednym wersie, ale to taki drobiazg, bo reszta super!
Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Filmu nie oglądałam,

Lecz szczęście nie umiera tylko traci świadomość.
Zupełnie jak kobieta, która połknęła truciznę,

ten fragment podoba mi się,

Pozdrawiam

[ble]

oj, to szczęście - pik-myk, i pooooszło...
A wiersz w kontekście i filmu i szczęścia - owszem, owszem...

Szczęścia i znikania - gdzie są, kiedy tracą świadomość? Dzięki, Ewo.

Nadmiar czarnej żółci sprowadza melancholię. - zapisałabym w jednym wersie, ale to taki drobiazg, bo reszta super!

Dzięki za zaglądkę. W tej serii tak zapisuję początki wierszy - nie wiem, czy szczęśliwie.

Lecz szczęście nie umiera tylko traci świadomość.
Zupełnie jak kobieta, która połknęła truciznę,

ten fragment podoba mi się,

Bo chyba jest w tym wszystkim najważniejszy. Dziękuję, SamoDobro