nagi wiersz

[Ola Sz.]

Pewno, że się droczę. Świetnie zwróciłeś uwagę, że tylko kolekcjonujemy i formujemy na nowo poezję wszechświata.
Wszystkich twórców można by zaliczyć do odtwórców zewnętrznego kosmosu w kosmosie wewnętrznym i ukazanie go w formie przetworzonego skrótu myślowego wspartego przez emocje.
A więc nagi wiersz to ten jeszcze nie napisany, ale obserwowany, męczący i domagający się objawienia.

Nie wiem czy nie na tym polega pisanie, żeby na nowo nazywać wszechświat za pomocą słów. I każde pokolenie szuka nowych środków, nowych sposobów. Fakt, że nadal piszemy i nie powtarzamy się (jednak ) jest chyba dowodem na to, że da się, że warto, albo, że świat zmienia się i zmieniają się środki. Nowe czasy wymagają nowych rozwiązań, może nowoczesnych (przy czym nie łączyłabym nowoczesności i nowatorstwa z awangardą).

Już na początku wiersza kłamiesz, bo jednak są w nim słowa A przecież nie trzeba ich Można zaśpiewać, powiedzieć, narysować. To wszystko już było. Dobrze to zauważyć, ale chyba nie ma sensu zastanawiać się nad tym, bo i po co?

Końcówka wiersza według mnie zupełnie niepotrzebna. Zakończyłabym go na "on jest". Bo reszta jest... prawdą, ale taką oczywistą, prawda?

[Koleś]

Olu, ja wiem, że pierwszy wers może brzmieć dwuznacznie, ale tekst nie traktuje o tym, konkretnym wierszu, tylko o tym nienapisanym, tym nagim, który czeka dopiero aż ktoś go ubierze.

Cieszę się, że ten tekścik wywołał takie zainteresowanie i bardzo Wam dziękuję za piękne interpretacje i chęć pochylenia się nad tym tworem okołopoetyckim. Jestem Waszym dłużnikiem.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Nie wiem czy nie na tym polega pisanie, żeby na nowo nazywać wszechświat za pomocą słów.

Otóż to. Mało tego, dzięki metaforyce możemy stworzyć zupełnie inny wszechświat, ponieważ zupełnie inaczej układamy słowa i znaczenia, wyodrębniając z rzeczywistości coś, czego jeszcze nikt wcześniej nie umiał dostrzec, ani pokazać (opisując).
A przecież to właśnie dzięki językowi w ogóle cokolwiek istnieje, przynajmniej dla naszego umysłu. Trochę to śmiała teza, ale czasem tak mi się właśnie wydaje. To, w jakiej rzeczywistości żyjemy, zależy przede wszystkim od tego, w jakie słowa ją ubierzemy. Poeta jest zatem twórcą w tym sensie, że w nowy (niespotykany i nieistniejący dotychczas sposób) przypisuje słowom ich znaczenia, dzięki czemu zmusza nas do przyjrzenia się światu w oryginalnej, niepowtarzalnej oprawie, do dostrzeżenia rzeczy dotychczas ukrytych, zamaskowanych, skazanych na niebyt przez "no name". Zawsze, gdy zahaczam o ten temat, przypomina mi się biblijne oddzielanie światła od ciemności. Krojenie continuum na kawałki, którym potem przypisuje się nazwy i miana.

Wiersz bezwstydny raczej bym rozumiała jako "nie znający wstydu", bo poezja sama w sobie nie jest według mnie ani moralna, ani niemoralna. Pisanie to jedynie sposób na zrozumienie świata i przybliżenie go sobie i innym, nałożenie na tę nagość (można ją nazwać pięknem, prawdą, dobrem, i co komu jeszcze pasuje) jakiegoś szablonu, aby nabrała kształtów i barw. Dała się w jakiś sposób - choć niedoskonały - utrwalić i przekazać odbiorcy.

Pozdrawiam,


Glo.

[Koleś]

O tak, bezwstydny dokładnie w tym znaczeniu, czyli nie znający wstydu.

Ależ piękne interpretacje... Nie spodziewałem się, że ten tekst sprowokuje Was do takich głębokich przemyśleń.
Bardzo Wam dziękuję.