drewnienie

[Fałszerz komunikatów]

chociaż wcale nie powiedziałeś czy przypadł Ci do gust

Dość suchy, ale przecież ja mam w posiadaniu jeszcze bardziej szorstkie teksty
Podsumowując, może być

[eka]

zaczyna się od rdzenia
obumarłe komórki otaczają go twardzielą
lecz proces gnilny naruszył strukturę

nie pomaga adkrustacja
wspomnienia jak piasek osiadają na powierzchni
i wnikają w skórę

z pozoru nienaruszona
mięknie i kurczy się aż do rozpadu
na włókniste fragmenty

tylko odcięty konar
wrasta w dębowe deski

Witaj:)

Drewnienie zaczyna się rdzenia. I to jest w zasadzie dla mnie paradoks, niezgodność z naszą planetą, z jej płynnym, gorącym jądrem, a tu, w wierszu, w człowieku zamkniętym w metaforze drzewa, proces odwrotny. Rozpada się zewnętrze, wnętrze usztywnia. Niesprawiedliwość dla bios, nagroda dla pozostałych form materii.
A psyche? Tylko to pogłębia. Nie warto, nie warto nad tym dumać, Nulka.

Pointa jest optymistyczna.
Przemiana psyche w dębowe deski.
Odcięty konar. Nasza część przerobiona w nową jakość. To nic, że dębowe deski mogą kojarzyć się z trumną.
Mogą być metaforyczną podłogą, np. poezją, po której chodzą inni.
Dobrze, że wróciłaś, odcięłaś część... na swój kawałek podłogi.

[Halmar]

Dwutlenek węgla, tlen, azot - wszystkie te molekularne cegiełki życia - przepływają każdego dnia swobodnie od każdego organizmu do wszystkich i od wszystkich do każdego, niesione i mieszane przez wiatr. Wszystkie organizmy żywe mają w sobie cząstki innych organizmów: np. rośliny są zbudowane z molekuł pochodzących od stonóg, motyli, ptaków, żab - wszystkiego, co rozłożyło się w ziemi.
Jesteś tym, co jesz. Umierasz i stajesz się pokarmem dla innych. Nie tylko w wymiarze cielesnym :)

Dziękuję Ci, Nula, za pobudzenie mnie do refleksji.

[eka]

W wymiarze cielesnym to proces gnilny, oby nie w duchowym:)

[Halmar]

Czy duch może podlegać procesom organicznym? Hmm... Fakt. Trochę mnie poniosło.
Ale czy poezja zna granice? A metafory? :)

[eka]

W metaforze duch karleć może i gnić, na bank.

[alchemik]

Nie poniosło Cię, Hal.
Należy zacząć od śmierci pierwotnych gwiazd.
To Supernove są siewczyniami życia, choć same umierają jako osobowości, jako gwiazdy.
To w w wyniku tych kosmologicznych eksplozji tworzą się pierwiastki bez których życie byłoby niemożliwe.
Jesteśmy pogrobowcami wybuchłych gwiazd.
A duch?
To informacja.
Nadrzędność wobec materii i energii.
Zarazem podrzędność tworzona przez układy koloidalne (mózg), czy układy krystaliczne układów scalonych.
Niebawem poznamy Deus ex machina.
Biologia to tylko rozszerzenie praw kosmicznej entropii.
To układ wpół zamknięty, gdzie entropia pozornie maleje.
W równowadze jest śmierć.
A ta, jak ta gwiazd, jest nowym początkiem.

[Nula.Mychaan]

Wow:)
Czy ja to wszystko napisałam ?

Halmar dziękuję

Eka - wspaniała interpretacja, dziękuję

Pękam z dumy jak supernova

[alchemik]

Jerzy coś tak złagodniał swego czasu za to powtórzenie zjadłbyś mnie na śniadanie

Swego czasu, Nula.
Teraz się bardziej zastanawiam.
Powtórzenia, nawet jeśli to niezupełnie anafora mogą być narzędziem poetyckim.
Chociaż tu akurat jest lepiej bez niego.

Wiesz, próbowałem rozbierać uznane wiersze uznanych, nawet klasykę, pod kątem czystości i uznanych na portalach zasad poetyckich.
Niektóre z wierszy odpadłyby w przedbiegach.

Może więc nie złagodniałem, a zmądrzałem nieco.

[Nula.Mychaan]

Dzięki Jerzy.
Lubię Twoje interpretacje i rozbiórki na czynniki pierwsze Nigdy nie brakowało Ci mądrości, a spojrzenia na czyjeś utwory zmieniają się wraz z własnym rozwojem, więc wstawiam tutaj również swoje stare utwory, które przecież znasz

Swoją drogą też trochę chyba zmądrzałam