srebrna jemioła

[Halmar]

Ten motek sugeruje, że jesteś nawalona

Grubo pojechałeś...

[mirek13]

Żartujesz. Ewa doskonale wie, że to tylko mój gruboskórny żart.
Jaki krokodyl, taka skóra Mirka.

[biegnąca po fali]

Żartujesz. Ewa doskonale wie, że to tylko mój gruboskórny żart.

Ano wie.

[Halmar]

Żartujesz. Ewa doskonale wie, że to tylko mój gruboskórny żart.
Jaki krokodyl, taka skóra Mirka.

Niemniej, zainspirowałeś mnie, Słonko. Wysmażę nową ekfrazę. Wszak też umiem żartować gruboskórnie. Zaiste :)

PS à propos krokodyli... One mają twardą skórę tylko z wierzchu. Podbrzusze jest mięciutkie :)

Edit: już jest - wiecie, gdzie :)

[mirek13]

Gdzie?

[Halmar]

Regulamin zabrania reklamowania innych forów. Nie podpuścisz mnie hehe:) Chcesz, to Ci puszczę linka na PW.

[eka]

*

szaroniebieskie wytrzeszczają oczy
zamgłłławicccowe
przedczczczasssowe
pppowybuchowwe
/drżą ci usta/

strasznie zimno
kosmiczny wiatr
wypełnił

zimno
zera absolutnego


-------------------------------------
Jaka kosiarka? Zmień okulary:)
Precyzyjny laser odcinający gdzieniegdzie epigońskie pitolenie od bardzo interesującej, emocjonalnej sceny – reakcji bohaterki.
Tło? Maksymalnie zmrożona pustka z przeszywającym ją na wylot kosmicznym wiatrem.
Mało?!
Plan pierwszy i jedyny – niesamowite uchwycenie (m.in. dzięki namnożeniu głosek) samiuteńkiej teraźniejszości zaskoczonych, ogromnie szaroniebieskich oczu i drżących ust. Wrzuconych jakąś decyzją podmiotu, mniejsza jaką, w straszne zaskoczenie.
Zapamiętam ten wiersz w powyższej postaci.
Naprawdę bardzo dobre pisanie!
---------------------------
Bo to, co odcięłam:

*

przymykając skrzydła zaszronionych rzęs
trzaskając w przeciągu świetlnym o framugi powiek
kosmiczny wiatr
wypełnił żagle gwiezdnych karawel

płynę do Andromedy
przykutej do skały
wyroczni
zamkniętej przeznaczeniem ofiarnego dymu

grawitacja wyobraźni zamieniona w gwiazdozbiór

najlepszy moment na ogrzanie rąk
marznących serc
transplantacji uczuć bez ryzyka odrzucenia przeszczepu


--------------------
Czyli owe zaszronione rzęsy, framugi, karawele, grawitacje, transplantacje – to inna narracja, nieprzystająca do pppowybuchowwej emocji właścicielki szaroniebieskich ócz.
Hm... w sumie to zupełnie inny wiersz dźwigający na wpół nowoczesny patos.

Ale, Mirek, pamiętaj, mój szczery odbiór nie jest żadną wyrocznią, mogę przecież nie znać się na poezji... albo mój wykrywacz poezji działa na nieco innym zasilaniu:)

[mirek13]

Toyota prius.
Okulary są ok.
Baby - poetki już mniej

[biegnąca po fali]

Mirosław, nie przeginaj.

[Halmar]

Okulary są ok.
Baby - poetki już mniej

Grubo jedziesz.