wygłogowienie

[Wiktor Goriaczko]

wzdłuż alejki biegnącej w poprzek osiedla
prosto jak strzelił rozbieliły się głogi
jak kłębki cukrowej waty
rozwieszone we śnie dziecięcym
który się spełnił w pięciopłatkowych kwiatach

nim świt niebo zabłękitni i w blask się zamieni
stadka wróbli wszczynają burdy i kłótnie
zasłuchany w ćwierki na porannym spacerze
czuję jak ogarnia mnie spokój natury



28.04.2009

[Alek Osiński]

Podoba mi się naturalność, z tym że pierwsze słyszę, żeby głogi kwitły
akurat na biało...chociaż we śnie, nie tylko dziecięcym, w sumie
wszystko możliwe

Dodano -- 28 kwie 2013, 22:18 --

palnąłem trochę głupstwo z tymi głogami, są oczywiście też białe - jednoszyjkowe,
może dlatego, że akurat u siebie widuję wokół, wyłącznie dwuszyjkowe -
różowe;)

[alchemik]

Hmm, jaka prostota.
Żadnych metafor naginających do odgadywania myślowych skrótów.
Obraz.
Widzę, że do wierszy przenosisz obrazy, które masz przed oczyma lub wewnątrz siebie.
Wiktorze, mam nadzieje, że nie będziesz miał pretensji, jeśli co nieco, krytycznie ustosunkuję się do ostatniego wersu.
Nie podoba mi się sformułowanie spokój natury.
Jest oczywisty. I może zbyt oczywisty poprzez powtarzalność.

Co byś powiedział na

czuję jak ogarnia mnie naturalny spokój