jaka jestem

[marta zoja]

trzymam w dłoni mały strzępek
nasz zapis świata całego
rozpadł się na kawałki
jednym niekochaniem

słowa rwą się łkaniem rozpaczy
osobliwym strumieniem
dwóch źródeł wybijających
niekontrolowaną pasją

tylko słowik podtrzymuje
w środku duszy nadzieję
zwierciadłem otwartych oczu
tak bliskim uczuciem prawdy

wciąż żywa obroni się sama

[Gloinnen]

nasz zapis świata całego

---> zmieniłabym na "zapis całego świata" ---> bez inwersji i bez zaimka.

rozpadł się na kawałki
jednym niekochaniem

Ładny, emocjonalny obraz.

łkaniem rozpaczy

---> wyrzucić i zapomnieć.

tylko słowik podtrzymuje
w środku duszy nadzieję
zwierciadłem otwartych oczu
tak bliskim uczuciem prawdy

wciąż żywa obroni się sama

---> "zwierciadło oczu", "nadzieja" w połączeniu z "duszą" ---> tu już zaczynasz popełniać podstawowe grzechy przypisywane grafomanii; można jednak ten fragment poddać szlifom:

"tylko słowik podtrzymuje nadzieję
przeczuciem prawdy na dnie oka

wciąż żywa obroni się sama" ---> przykładowo tak; chodzi o pozbycie się melodramatyzmu i rozplątanie myśli.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

trzymam w dłoni mały strzępek
nasz zapis świata całego
rozpadł się na kawałki
jednym niekochaniem

Martuniu, najbardziej upodobana strofka.

Pozdrawiam