Żałobny absurd

[Marcin Sztelak]

Hau, hau, hau – nauczyłem żółwia szczekać.
Pluszaka, taki miękki jak owieczka,
a gryzie piętę. Która go wyrzuca na spacer.

Zwykły dziwkarz, a nie poeta – napisano w wyroku,
czarno na białym. Komisja był wolna od uprzedzeń
rasowych.

W końcu będzie dobrze – wykrzyczał umierając,
pod płotem. Później nawet bezpańskie psy
omijały to miejsce.

Resztka myśli przytrzaśnięta wiekiem zębów. Ostatnie
słowa ucięte językiem zaczynały się od liter: kur.
Wprawną ręką dokuto patetyczne epitafium.

Miau, miau, miau – nauczyłem rybkę latać.

[Hosanna]

podoba mi sie końcówka

Miau, miau, miau – nauczyłem rybkę latać.


niby abstrakcyjna
ale w dobie GMO i ludzkich ambicji
staje się niebezpiecznie nie-surrealistyczna

na naszych oczach
brak sensu
staje się bliską przyszłością