PS

[marta zoja]

Takie to wszystko niemożliwe
dzieje się między nami
a ty taki w ciszy zatopiony
zaczytany

pootwierałam
wszystkie nasze okna
duszy i ciała

aż się boję

czy któregoś z nas
nie wywieje
za szybko

a tu masz
mój ból i cierpienie
zatrzymałam się w biegu

na jeszcze jedną książkę
zanim rzeczywistość
pochłonie każdego na zawsze

[Gloinnen]

zatrzymałam się w biegu

na jeszcze jedną książkę

Te dwa wersy zabrzmiały poetycko.

Reszta - zdecydowanie na nie.

"okna duszy i ciała", "ból i cierpienie", "rzeczywistość pochłonie każdego z nas" ---> brzmią tandetnie i grafomańsko.

Fragment o zatrzymaniu się "na jedną książkę" natomiast rzeczywiście "zatrzymuje". To moment zadumy, zamyślenia. Książka - może oznaczać wiele. Książkę życia, książkę miłości, książkę wspomnień, książkę codzienności. Można nawet odnieść wrażenie, że ludzka biografia jest takim "przystankiem" w uniwersalnej wędrówce dusz. I książką właśnie, którą się pisze, a inni czytają. I vice versa - my też możemy być czytelnikiem dla drugiej, ukochanej, nieraz utraconej osoby... Czasem przecież nie mamy szansy doczytać do końca. Może to właśnie rozczarowuje najbardziej?

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Zwróciłam uwagę, że udało Ci się tym razem uprościć styl. Pod tym względem - krok do przodu. Jeśli to nie przypadek - tak trzymać!