Im głośniej, tym ciszej

[Gloinnen]

Co skuliło się wewnątrz, przemarznięte.
Szuka rąk silnych poza skalą, wiatru,
który zaniesie daleko od stelaży łóżek,
osmalonych okien. Czułość bez rozliczeń,
jeden jedyny raz.

Za dnia zaliczane kolejne poziomy gry,
butelka ze smoczkiem, ice tea, extra żytnia,
a dalej przepaścista kieszeń wieczoru, w której
gęstnieją dotknięcia.

Rozwijaj, rozczesuj, zgub klucze; to jeszcze bardziej
zaciemnia obraz. Przypadkowy układ
kropli deszczu na parapecie; nie zdążę
odcierpieć wszystkich biografii, poczekam
aż dłoń się zamknie, osłoni, nawet za wszelką
cenę. Bez słowa, zamiast snu, przelejesz mnie
w nieznane.

Pozostało tylko
odchodzenie; od nadgarstków ku pełni,
na trzeci krąg
ciszy.



____________________
Glo.

[Hosanna]

Podoba mi się

nie zdążę
odcierpieć wszystkich biografii

bohaterka martwi się
nie zdążę
czyli bardzo by chciała je wszystkie
solidnie
odcierpieć?

cierpienie jako namiętność?

i w kontraście namiętność jako rozpaczliwy akt bez zobowiązań

Czułość bez rozliczeń,
jeden jedyny raz.

smutny i piękny wiersz o samotności bohaterki wśród kolejnych poziomów gry
z kluczami które już zgubione lecz nei dość
bo wciąż można gubić je
bardziej

[Alek Osiński]

Rozwijaj, rozczesuj, zgub klucze; to jeszcze bardziej
zaciemnia obraz.

Bardzo ładny wiersz, chociaż faktycznie chyba smutny, ta cisza zdaje się wyrażać
brak możliwości porozumienia, mimo formalnego zgiełku, wymiany wielu informacji, znaczy, że Peelka
sobie wyobraża zupełnie inaczej pewne rzeczy, na których jej zależy, ale jednocześnie
sama prowadzi jakąś grę, na której też jej w sumie zależy. Czy możliwy jest w takim
wypadku dualizm życia? Pewnie tak, a może nawet jest nieunikniony,istnieje przecież sfera uczuć i sfera doświadczenia,które się nie muszą pokrywać.Czy to jest z natury złe? Moim zdaniem akurat nie, przeciwieństwa chyba powinny się ścierać, żeby odkryć istotę rzeczy, ale to zaciemnia obraz, a może jednak bardziej rozjaśnia, są przecież rzeczy zmienne i rzeczy niezmienne, jedne stanowią źródło życia, drugie tego życia treść, ale to tak mnie naszło przy lekturze

[lczerwosz]

Ta gra to po prostu normalne życie, dzień znojny, wypełniony. PL-ka żyje na swoją miarę, w swojej skali, jak każdy. Ale szuka wsparcia, lub tęskni za taka siłą, znacznie większą - poza skalą - jej skalą. Potrzebuje wsparcia, czułości. Chce zaspokoić potrzebę co najmniej dotknięcia, jeden jedyny raz - jak pisze. Nie chce jednak rozliczeń starych spraw ani zobowiązań na przyszłość. Ja wątpię, aby był to raz, po prostu taki wiersz można powtarzać wiele razy, jak w filmie "dzień świstaka".

Najtrudniejsze są wieczory, gęstniejąca dotknięcia - wyobraźnia, alkohol. Codzienna wieczorna gra z komputerem, namiastka dotyku przytulenia. PL nie zdąży przeczytać, przeżyć wszystkich napotkanych tam wątków. Zamiast ukojenia we śnie chwilowy pobyt w przypadkowym "domu", w miejscu nieznanym, z cudzymi emocjami, z empatią nawet wzajemną, ale nie jest to trwały związek, choć prawdziwy i głęboki. Innego wieczoru, czyjaś inna smutna biografia. To koszt lub zysk popularności, samotność księżny Diany.

Nadgarstki to obrona, pełnia, czyli otwarta ręka, bezbronna, ufna i pogodzenie z losem.
Trzeci krąg ciszy, trochę się boję tego, co mi przyszło teraz do głowy. To jak odchodzenie na ów drugi krąg, a potem cisza. Katastrofa.

[Gloinnen]

cierpienie jako namiętność?

Coś jest na rzeczy.

przeciwieństwa chyba powinny się ścierać, żeby odkryć istotę rzeczy,

Inaczej się nie da.

Leszku, jak zawsze dotykasz sedna.


Dziękuję za zajrzenie tutaj.

[anastazja]

Piękny smutek - dlaczego, uważam, że najbardziej odnajdujemy się właśnie w smutku.

Serdecznie pozdrawiam

[Gajka]

Glo

Wiersz, który przemawia do wyobraźni , zresztą jak wszystkie Twoje
Pozdrawiam

[ono]

podobasie