zapomniane uczucia

[marta zoja]

strumyki łez we mnie słychać
zapachy oddalenia na skórze
balsamy mirry uspokoiły ciało

czy martwe już bo bez ciebie
płonie na stosie wszystkich kobiet
porzuconych karą za kocham

jedna wielka pustka namiętności
goreje krzewem ognistym wiary
wszystko ma swój czas i miejsce

nawet zapomniane uczucia

[Gloinnen]

strumyki łez

zapachy oddalenia

martwe już bo bez ciebie

jedna wielka pustka namiętności

zapomniane uczucia

Zlituj się nad czytelnikami!

[skaranie boskie]

A może tak?

"zapomniane"

strumienie gdzieś we mnie
zastygły
i zapach na skórze
nawet balsam z mirry
nie ucisza wspomnień

to wolne miejsce
na stosie porzuconych
karą za jedno słowo

pustka i namiętność
goreją
jak ognisty krzew wiary

wszystko ma swój czas i miejsce
nawet zapomniane


Próbowałem pozostawić jak najwięcej z twojego tekstu.
Pozbyłem się liczmanów. Nie twierdzę, że teraz to rewelka. To jedynie wskazanie kierunku, w jakim powinnaś iść, próbując udoskonalić swoje wiersze, jeśli nie chcesz zatrzymać się na poziomie sztambucha.