Holocaust

[magellan7]

Holocaust-GUŁAG-pola śmierci-maczety Hutu



straszna krzywdo

przyjdź

obmyj się

roztop się

w moich myślach



straszna krzywdo

przepraszam cię

że oddycham



że przejmuję się

głupstwami

że dopraszam się

papieskich kremówek



poezja-sztuka-człowiek

tylko po to

by was

dniem

i nocą

ocalać

- – - – - – - – - – -

maj 2013

[Gloinnen]

przepraszam cię

że dopraszam się

---> domagam się ---> według mnie lepiej by brzmiało.

W wierszu powraca odwieczne pytanie - po co powstaje poezja? Poeta czasami czuje za sobą oddechy cieni, które wciąż czekają na słowo, napisane w ich imieniu i w ich sprawie. Czy na tym polega ocalenie? I przed czym? Przed zapomnieniem, czy właśnie przed wiecznym pamiętaniem, jątrzeniem się przez wieczność? Tak naprawdę nie są istotne realia, w tytule wymieniasz najróżniejsze "rzezie" z rozmaitymi odniesieniami historycznymi. Istotne jest - za każdym razem - indywidualne doświadczenie tego, czego stanowią one świadectwo. Przez każdego piszącego, przez każdego czytelnika, przez każdego człowieka.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Pomijając twoją charakterystyczną wersyfikację, której za nic w świecie nie mogę pojąć(tak mam, jak i ty masz zupełnie inaczej), wydaje mi się, że tytuł jest trochę "siłowo" wklejony, jakby miał przyciągać swoją mocą, trochę prowokacyjny.
wiersz dla mnie nie jest zły, ale bardzo subtelnie nawiązuje do krzywdy, bólu, tragedii, "na paluszkach", delikatnie, jakby autor nie chciał spłoszyć ptaków dziobiących sobie ziarno.

Może to i celowo, taki kontrast na linii tytuł-treść. Ale nie uważam, aby tak powinno być. Takich słów jak Holokaust nie powinno się nadużywać. To słowo, które moim zdaniem używane powinno być tylko z wyraźnym, uzasadnieniem, nie powinno się nim bawić i żonglować. Tymczasem tutaj pełni on chyba funkcję "wabika", bo w wierszu nie znajduje ani grama tak strasznej tragedii.