Odrzucony

[bielu]

Nie wiem co straciłem dziś,
przyjaźń, miłość, szczęście
ale wiem czemu,
bo jestem inny niż ona.
Ból i cierpienie niosę ze sobą,
Ona ulgę i wytchnienie.
To nie mogło wyjść,
zderzenie różnych światów,
dobra i zła.

Skazany na wieczną samotność,
niczym Syzyf na swoje prace.
Nadal cierpię,
widzę jak przez mgłę,
jej niebiańskie obliczę.
Tęsknie za jej duszą i ciałem.
To czas by już odejść,
zapomnieć, zagoić rany.

Nie mogę umrzeć,
więc włóczę się miedzy światami,
szukając jej zrozumienia.
Na pół żywy walczę z trudem zapomnienia
i przegrywam...

[Gloinnen]

Rozterki sercowe to temat "wierszopędny", ale najłatwiej się na nim wyłożyć.

Po pierwsze w wierszu - moim skromnym zdaniem - za dużo cierpiętnictwa. To w sumie normalne, że różne doświadczenia uwierają i aż się proszą, aby je opisać. "Czasami człowiek musi, inaczej się udusi". Tylko że podobnego rodzaju tekstów w sieci można znaleźć tysiące. W każdym będzie:

straciłem dziś,
przyjaźń, miłość, szczęście

Ból i cierpienie niosę ze sobą,

Skazany na wieczną samotność,

Tęsknie za jej duszą i ciałem

szukając jej zrozumienia.
Na pół żywy walczę z trudem zapomnienia

Potraktuj raczej Twoje odczucia, emocje, jako coś wyjątkowego i spróbuj tak je opisać, żeby różniły się od setek innych, podobnych wynurzeń. Może mniej skoncentruj się na sobie, a bardziej na jakichś konkretach. Niech to uczucie ożyje, nabierze koloru, spróbuj oddać nastrój, opisać jakieś sytuacje, uczyń wiersz bardziej "życiowym". Przy okazji - o różnych rozstaniach, cierpieniach duszy itp. smutach najlepiej pisać z dystansem i z przymrużeniem oka, bez nadawania im wymiaru dziejowego i ostatecznego.

Idealizacja ukochanej osoby też jest, powiedziałabym, "typowa" ---> niebiańskie oblicze. Ta apoteoza brzmi dość naiwnie.

włóczę się miedzy światami,

To jest jedyny wers w całym tekście, który mógłby według mnie, stanowić punkt wyjścia do refleksji w temacie. Jest mniej dosłowny, otwiera się na szersze przemyślenia, i może zaciekawić. Ja bym pociągnęła całość w tym kierunku, próbując jednocześnie unikać wszelkich cierpień, rozpaczy, zapomnień, bólu, samotności. Dla każdego początkującego Autora powinny to być słowa zakazane. No chyba, że pisanie ma jedynie pełnić funkcję "ulżenia sobie". Tylko że wtedy o produkcie końcowym trudno powiedzieć "wiersz"...

Pozdrawiam,


Glo.

[marta zoja]

Powiedz dlaczego wyrwałeś słowa z mego serca boli

[bielu]

@Glo -Jeden malutki problem ja widzę tylko czarne strony jak dobrze wiesz, a idealizuje ukochaną bo jako jedna z niewielu wytrzymała ze mną w bliskiej relacji ponad 2 lata(nie związek, a przyjaźń)...
@Marta - Opisałem w tym wierszu to co przeżyłem nie cały tydzień temu... utratę najbliższej mi osoby, mojej przyjaciółki w której kocham się dłużej niż się przyjaźniliśmy, a to co napisałem miało oddać moje uczucia w tym momencie.

[marta zoja]

wiem czuję to samo od długiego czasu Twoje słowa odnoszą się do moich uczuć po rozstaniu... bez zgody na to co się stało... szamoczę się od dawna... a to ciągle żywe uczucia... jakby to się stało wczoraj Z uszanowaniem Twoich uczuć MZ

[bielu]

Tyle że ja się zgodziłem na zakończenie tej relacji, ponieważ jej szkodziłem. I dopiero zaczynam się ponownie zbierać do siebie.

[marta zoja]

To jesteś mocarzem... ja niestety nie... jeszcze walczę... wybaczam... czekam na cud...

[skaranie boskie]

Przeczytałem te wynurzenia zawiedzionego kochanka i pewnie pozostawiłbym je bez odzewu, bo Gloinnen napisała już wszystko, gdyby nie jeden wers.

Tęsknie za jej duszą i ciałem.

Zwłaszcza za ciałem - pomyślałem sobie i... parsknąłem śmiechem.
I za ten jeden wers masz u mnie ogromnego plusa!

A przy okazji:

jedna z nie wielu (...)
nie cały tydzień temu

Niewielu i niecały.
Niefajnie, kiedy adept poezji wali ortografy, choćby i w tekście nieliterackim.